Այն ինչ հիմա տեղի է ունենում «զարգացած» ժողովրդավարական երկրներում բազմաթիվ հետաքրքիր հետազոտությունների հիմք կարող է հանդիսանալ մարդաբանների ու սոցիոլոգների համար: Հարավային Կորեայի բնակչությունը, հանդիսանալով Ասիայի ամենաբարեկեցիկ երկրի քաղաքացիներ, մասսայաբար որոշեցին դադարել գոյություն ունենալ: Այնտեղ երիտասարդների 80% ամուսնացած չէ, իսկ մեկ կնոջը հասնում է 1,05 երեխա: Սա առավել հետաքրքիր կլինի ուսումնասիրել ազգագրագետներին, որպես ազգի ինքնասպանության օրինակ:
ԱՄՆ-ում նույն ճգնաժամի մեկ այլ դրսևորում է ուշագրավ: Այնտեղ մարդիկ մասսայաբար դառնում են թմրամոլ: Այդ իրավիճակը պետությունը երեք տարի առաջ պաշտոնապես բնորոշել է որպես «ափիոնային համաճարակ»: Համարվում է, որ ամեն տարի մոտ 10 միլիոն մարդ չարաշահում է ափիոնային միջոցները, որի արդյունքում մահանում է տարեկան մոտ 50,000 մարդ (80%-ը սպիտակ ամերիկացի են): Խնդիրն էլ նրանում է, որ թվերը աճում են աստղաբաշխական տեմպերով: Հինգ տարում տարատեսակ սինթետիկ ափիոնատիպ նյութերի չարաշահումից մահացության ցուցանիշը աճել է 10 ԱՆԳԱՄ!! Ընդ որում, առավել ուշագրավ է, որ պերեդոզից մահացողների մոտ կեսը 45 տարեկանից բարձր ու բավականին հասուն մարդիկ են, ևս 25%-ը 33-44 տարեկաններն են: Այսինքն, սա ջահելների «էշ խելքից» բխող համաճարակ չէ, այլ հասարակության խորքային խնդիր: Պահպանողական Թրամփի գալով` իրավիճակը մի փոքր շտկվեց, բայց գլոբալ տենդենցը չի փոխվում:
Բանն այն է, որ ԱՄՆ-ում կյանքը ավարտվում է ոչ թե 78 տարեկանում, ինչպես պնդում է վիճակագրությունը, այլ 45 տարեկանում, որտև այդպես է պնդում քարոզչությունը: Այդ երկիր և առհասարակ արևմտյան քաղաքակրթության մշակույթը հիմնված է երիտասարդ լինելու, այսօրվա օրով ապրելու ու ծերության մասին չմտածելու վրա: Տարատեսակ ֆեմինիստկեք, խիպստերներ և ԼԳԲՏ-ներ, որոնք կազմում են արևմտյան տեղեկատվական մեյսնտրիմը, «ապրում» են մինչև 45 տարեկան, հենց որ իրենց ապրանքային տեսքը կորցնում է գրավչությունը, նրանց փոխարինում են նորերը: Թե հետագայում էդ բազմազանության հետ ինչ է լինում, մեդիան ցույց չի տալիս, որովհետև պատկերը բավականին սարսափելի է:
Ոչ մեկ ցույց չի տալիս, որ տեղեկատվական աղբով սոցիալական ցանցերը լցնող զվարթ դեգեներատները 45-ից հետո դառնում են սուիցիդալ դեգեներատներ, քանի որ էլ չունեն կյանքի իմաստ: Չկա ընտանիք, չկա ընկերություն, չկա նախկին առողջությունը, չկա ծնող, որի հաշվին կարելի է ապրել: Կա միայն մեկ բան, ու հենց այդ մեկ բանն է գովազդվում ֆարմացևտիկան` տարատեսակ դեղամիջոցներ, որոնք պիտի զրկեն մարդուն ցավից ու դարձնեն երջանիկ: Արդյունքում մարդիկ տարերայնորեն դառնում են նարկոման:
Ու ցավն էն ա, որ մեզ նույն բանն է սպասվում: Հայաստանի վիճակագրական տվյալները ցույց են տալիս, որ վերջին տաս տարում մենք ժողովրդագրական առումով դարձել են «արևմուտք»: Սա իր հերթին նշանակում է, որ էս ազգի ճակատագիրը վճռված է: Դեղի տակ պարող ջահելները չեն պրոբլեմը, այլ էն «անկախ» ու «ուժեղ» կանայք, որոնց «դժվար է գտնել, հեշտ է կորցնել ու անհնար է մոռանալ», որոնք կրթություն են ստացել, հետո թրենինգների են մասնակցել, հետո կարիերա են արել, իրենք իրենց ապահովել են, ավտո են առել ու տարին մեկ անգամ պայմանական «Եգիպտոս» են դաժը գնում: Էս դալբայոբկեքը ու դալբայոբները շուտով դառնալու են 45… ու վերջ: Ամեն ինչ ավարտվում է: Ծնողներ չկան, ընկեր-ընկերուհիներ նույնպես, դրա փոխարեն կա հիփոթեք, կոմունալ ու կատու կամ մի երեխա, որը էլի կատվի դեր ա տանում: Կյանքն էլ կորցնում է իմաստը ու կտրուկ իմաստավորվում է թմրանյութը, որը թույլ կտա մոռանալ այդ ամենի մասին: Ուրիշ հարց, որ ի տարբերություն ամերիկացիքի, մեր թոշակով դժվար երկար ձգես ու եթե այնտեղ կա կես միլիոն բոմժ ու դա բնակչության 0,1%-ն ա, մեր մոտ նույնպես կես միլիոն ա լինելու…
«Վարքաբանական սուզում» կոչվող այս ֆենոմենի մասին դեռ անցած դարի 40-ականներին էր հայտնի, բայց դրա մասին ընդունված չէր խոսել, քանի որ դա հակասում էր կապիտալիստական աշխարհի բոլոր գաղափարական թեզերին: Փաստացի եթե Հայաստանում հենց հիմա խորը ու արմատական պահպանողականություն չկիրառվի ապա զուտ վիճակագրորեն երեք սերունդ հետո հայ ազգ չի լինելու: Բոլոր նրանք, ովքեր քարոզում են երջանկություն, ազատություն, իրավունքներ և այլ հիմարություններ, ըստ էության նպաստում են հայերի բնաջնջմանը: Ու սա մաթեմատիկական փաստ ա: Նենց որ, ով արտաբերում ա դեմոկրատիա բառը, արխային քրֆեք, որտև էդ մարդը զուտ մաթեմատիկական տեսանկյունից ազգադավ տականք ա:
