«Փաստ» օրաթերթը գրում է․ Արդեն չորս տարի է, ինչ իշխանությունները հայտարարում են զինված ուժերում բարեփոխումների մեկնարկի մասին։ Եվ Փաշինյանի հրապարակային հայտարարություններին հայացք գցելու դեպքում կարող ենք արձանագրել, որ երկրի պաշտպանության հետ կապված գրեթե ամեն հարմար առիթի նա հայտարարում էր, թե բանակում մեծամասշտաբ բարեփոխումներ են սկսվել։ Իրականում, եթե զինված ուժերում խոշոր բարեփոխումներ լինեին, ապա մեր բանակն այսօր այնպիսի ծանր վիճակում չէր գտնվի, որ թշնամին երբ ցանկանում է, անարգել խախտում է Հայաստանի սահմաններն ու տարածքային ամբողջականությունը։ Բայց քանի որ զինված ուժերի համակարգում էական տեղաշարժ չկա, ապա իշխանություններին մնում է միայն հանրությանը իմիտացիաներով զբաղեցնելը։

Այդպիսի իմիտացիա է, օրինակ՝ եռամսյա հավաքները 25 օրով փոխարինելը։ Այդպես էլ անհասկանալի է մնում, թե շատ կարճ ժամանակ ընդգրկող հավաքներով կոնկրետ ի՞նչ խնդիր են ցանկանում լուծել։ Եթե իրապես երկրի անվտանգային պաշտպանությունը բարձրացնելու հարց է դրված, ապա միջոցառումների առավել համընդգրկուն փաթեթ պետք է գործարկվի։ Հետո էլ, ինչպես երևաց կառավարության վերջին նիստից, կանանց հավաքներ կարող են կազմակերպվել, ու դա, ամենայն հավանականությամբ, հանրությանը կներկայացնեն որպես ՀՀ պատմության մեջ աննախադեպ բարեփոխում։ Եվ իրոք, այդ ե՞րբ է եղել, որ Հայաստանում կանանց հավաքներ անցկացվեն։ Աննախադեպ չէ, բա ի՞նչ է: Թեկուզ այս իշխանությունների որևէ աննախադեպ «բարեփոխման» դեպքում պարզապես ուզում ես ասել՝ կլինի՞ դուք ոչինչ չանեք ու ավելի չավիրեք բոլոր ոլորտները, երկիրն՝ ընդհանրապես:

Մինչ իշխանությունները զբաղված են իրենց նախաձեռնությունների փիառով, բազմաթիվ պրիմիտիվ խնդիրներ կան, որոնք լուծված չեն։ Օրինակ՝ մինչ օրս անորոշ է, թե ինչ վիճակում են գտնվում մեր ապաստարանները, կամ եթե հանկարծ, Աստված մի արասցե, իրավիճակը սրվեց, և ավելի մեծ թվով Հայաստանի բնակավայրեր հարվածի թիրախում հայտնվեցին, արդյոք մեր երկրի բնակչությունը պատրա՞ստ է նման զարգացումների։ Հետո՝ հարցական է, թե կա՞ն, արդյոք, անհրաժեշտ ենթակառուցվածքներ հարկ եղած դեպքում թշնամուն հետ շպրտելու համար, օրինակ՝ թունելներ և անհրաժեշտ անցուղիներ, որոնք թույլ կտան արագ տեղաշարժվել և չհայտնվել անօդաչուների թիրախում։ Բացի այդ, բազմաթիվ հարցեր են առաջանում սպառազինության հագեցվածության հետ կապված։ Եվ այլն, և այլն: Բայց ամենազավեշտալին այն է, որ այսքանից հետ Փաշինյանը կառավարության նիստում լուրջ դեմքով հայտարարում է, թե այսուհետ զինծառայողները չպետք է որևէ կարիք ունենան, ո՛չ հացի, ո՛չ բնակարանի, ո՛չ սոցիալական ապահովության և այլն։

Ու ամենակարևորը՝ նա հպարտանում է, թե բանակում սննդի հարցը հենց իրենք են լուծել։ Այս ամենն անգամ մանրախնդրության աստիճանի է հասնում, քանի որ ցույց է տալիս բարեփոխումների մակարդակի աստիճանը։ Բարդ ռազմաքաղաքական դիրքում գտնվող երկրի համար բանակի սննդի հարցը, որքան էլ՝ կարևոր, պետք է լիներ երկրորդական, նույնիսկ տասներորդական խնդիր, որի լուծման մասին անգամ չպետք է հարկ լիներ կառավարության նիստում պետության ղեկավարի մակարդակով հայտարարություն անել։ Այստեղ է, որ ակամայից հիշում ենք բանակին մատակարարվող ելակի պատմությունը, որով փորձում էին մեծ քարոզչական փուչիկ ստեղծել, թե բանակում սննդի խնդիրը լուծվել է։ Ու հենց այդպես էլ ելակի մասին պատմություններով զինվորներին տարան ու կոտորեցին։ Մյուս կողմից՝ եթե այլ հարց չեն լուծել, ստիպված պիտի ամեն անգամ սննդից խոսեն։ Բայց պատերազմում մեր պարտության պատճառը սնունդը չէր, այլ այն, որ իշխանությունները երկու տարի շարունակ թիրախավորում և թուլացնում էին բանակը։ Վերաբերմունքի հարցը ևս կարևոր է։

Փաշինյանը իր թիմին չորս տարի շարունակ միլիոնավոր դրամների պարգևավճարներ է բաժանում, սակայն հիմա է միայն հիշել, որ զինվորականների աշխատավարձը ևս կարելի է բարձրացնել, բայց միայն ատեստավորման միջոցով։ Չենք ասում, թե նախկինում բանակում թերություններ չկային, իհարկե, շատ կային, բայց կարող էին դրանք ուղղվել, այլ ոչ թե զինված ուժերը քաոսի հասցվեին, երբ գործի գիտակները փոխարինվում էին կոմֆորմիստ կամակատարներով։ Հետո իրենց ամենակարևոր սխալն այն էր, որ Փաշինյանն ու իր թիմն ի սկզբանե դեմ էին «Ազգ-բանակ» հայեցակարգին, որի քննադատության ֆոնին էլ սկսեցին 2018 թվականի գարնան շարժումը։

Եթե ազգ-բանակի հայեցակարգը կայացած լիներ, զինված ուժերը և քաղաքացիները պատրաստված կլինեին անվտանգության մարտահրավերներին դիմակայելու, ու այսքան խղճալի վիճակում չէինք հայտնվի։ Բանակի բարեփոխումները արմատապես ձախողելու արդյունքում է, որ հիմա ունենք այս վիճակը, որ հիմա Փաշինյանն ընկել է միջազգային տարբեր ուժերի ոտքերը, աղաչում է, որ դատապարտեն և թույլ չտան Ադրբեջանի ագրեսիան։ Այնինչ, եթե հզոր զինված ուժեր ունենայինք, դրա կարիքն ուղղակի չէր լինի, կամ էլ Ադրբեջանը պարզապես չէր համարձակվի նոր հարձակում ձեռնարկել

Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում