«Չկա պարտություն, քանի դեռ ինքդ քեզ պարտված չես ճանաչել».
Վարչապետի այս խոսքերի մեջ առկա է մխիթարանքի փորձ` ուղղված թավշյա սպասումներից օրեցօր հուսալքվող իր աջակիցներին, բայց ոչ ինքնավստահությույն և հաստատակամություն: Նա էլ է հասկանում, որ «հեղափոխություն» կոչվածը կանգնած է տապալման եզրին, որ լուսաֆորի տակ կանգնելն ու զբոսավարություն անելը հանրային այն ակնկալիքները չէին, որոնք դրված էին գործընթացցի հիմքում: Գիտակցում է, որ անհնար է անվերջ սպասեցնել արդյունավետ բարեփոխումներ խոստանալով և որ խաբխբելով հնարավոր է կարճաժամկետ, բայց ոչ տևական արդյունք ապահովել:
Նկատենք, որ նա չի խոսում հաղթելուց, չի խոսում այլևս հաղթանակների վերահասությունից, իր ու թիմի անպարտելիությունից ու բացառիկությունից, անվտանգ պետությունից, ապահով հասարակությունից ու երջանիկ քաղաքացուց, խոսում է ընդհամենը պարտվել-չպարտվելուց: Իսկ սա, եթե ռազմական գիտության տեսանկյունից մեկնաբանենք, նշանակում է հարձակվողական մարտավարության ձախողում և առանց իրարանցման հետնահանջի ձեռնարկման փորձ:
Այս համատեքստում թերևս իրավացի է վարչապետը. հարձակման ձախողումը դեռևս պարտություն չէ, պարտությունն անառարկելի կլինի այն ժամանակ, երբ հետնահանջի ճանապարհին ենթարկվեն հմտորեն մշակված և կազմակերպված հակահարձակման:
