«Փաստ» օրաթերթը գրում է « Ներկայիս իրավիճակը խորապես ըմբռնելու համար անհրաժեշտ է հասկանալ դրա ակունքները։ Նիկոլ Փաշինյանը սովորություն ունի մշտապես հայացքը նետել անցյալին։ Սակայն նրա կողմից այժմ վարվող քաղաքականության արմատները տեսնելու համար նախևառաջ անհրաժեշտություն է առաջանում նաև իր անցյալին անդրադառնալ։ Նախ՝ պետք է արձանագրել, որ տարիներ շարունակ Փաշինյանի գործն է եղել օդից կախված լուրեր տարածելը, պոպուլիզմը, մանիպուլ յացիան ու, որ ավելի ցավալի է, թշնամանքի ու ատելության բորբոքումը։ Եվ քանի որ Փաշինյանի գործունեությունը երբեք կոնստրուկտիվ ու, այսպես ասած, «հավելյալ արժեք» ստեղծելուն միտված չի եղել, ապա օգնության է եկել թշնամու կերպարի ձևավորումն ու հասարակության մեջ մեծ պառակտումներ մտցնելու գործելաոճը: Նախ՝ նա և իր նման որոշակի շրջանակներ տարիներ շարունակ թշնամանք են հրահրել արցախցիների նկատմամբ։ Օրինակ՝ Մարտի 1-ի դեպքերի ժամանակ նա հայտարարում էր. «Մենք մեր քաղաքը պետք է ազատագրենք ղարաբաղցի տականքներից»։
Դա միայն պոռթկում չէր, այլ դավանանք: Այնպես որ, այս օրինակն ընդամենը… օրինակ է: Վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնելուց հետ էլ նրա մոտեցումներում փոփոխություն տեղի չունեցավ։ Ընդհակառակը, լարվեցին Հայաստանի ու Արցախի հարաբերությունները, ինչը չէր եղել երբեք: Իսկ այժմ էլ երկրում առկա թանկացումների և սոցիալական դժվարությունների ֆոնին ամեն անգամ հատուկ ընդգծելով, թե մեծ գումարներ ենք տրամադրում Արցախին՝ Փաշինյանը նոր հիմքեր է ստեղծում Արցախի ու արցախցիների նկատմամբ ատելություն բորբոքելու համար։ Նրա խնդիրն է հասարակության մի հատվածի շրջանում նորից խորացնել այն անհեթեթ, վտանգավոր մտայնությունը, թե Արցախը բեռ է, թե Հայաստանն իր «բերանից կտրում» և այդ գումարները տալիս է Արցախին և այլն։
Փաշինյանական «տիտանական աշխատանքի» մի ուղղություն էլ միշտ եղել է կայացած և հարուստ մարդկանց նկատմամբ ատելության սերմանումը։ Բնականաբար, նա այս հարցում շեշտը դրել է հասարակության՝ ինչ-որ առումով հաջողությունների չհասած, չկայացած հատվածի նախանձը և խանդը բորբոքելու վրա՝ հորինելով պատմություններ այն մասին, թե այդ մարդիկ հաջողության չեն հասել ու բարվոք կյանքով չեն ապրում, որովհետև մյուսները թալանել են իրենց, խլել են ապագան իրենցից, միևնույն ժամանակ հիանալի հասկանալով այդ մարդկանց հոգեբանությունը, ինչը ժողովրդի մեջ տարածված է որպես «մեր դարդը քիչ էր, հարևանս էլ մեքենա գնեց»։ Հասկանալի է, այս տարիների ընթացքում Փաշինյանը մեծապես վարպետացել է ատելություն, թշնամանք գեներացնելու հարցում, իսկ վարչապետի պաշտոնը ստանձնելուց հետո այդ «գիծը» տարածում է ավելի ու ավելի մեծ թափով՝ նախկիններ, դատավորներ, բանակ, մտավորականներ, գործարարներ, չհաշված՝ հետևողական պառակտման սերմանումը սեփական թիմում: Եվ գնալով ատելության, թշնամանքի դոզան խժռում էր արժեքային ողջ համակարգը՝ ընդգրկելով հասարակության ավելի ու ավելի լայն զանգվածների:
Եվ բացասական այս ամբողջ էներգիան ոչ միայն սոցցանցերում և հայտարարությունների մակարդակում է դրսևորվում, այլև արդեն փողոցներում, իրական շփումներում, առօրյա կյանքում։ Օրինակ՝ մի կողմից ոստիկանությանը տրված իր հակասական հրահանգների և բռնի ուժի կիրառման դրսևորումների արդյունքում նա ոստիկանների ձեռքով ատելության թիրախ է դարձնում հենց ոստիկանությանը, իսկ մյուս կողմից էլ ոստիկանության ծառայողների շրջանում է ատելության սերմեր ցանում այն մարդկանց նկատմամբ, ովքեր դուրս են եկել փողոց իրենց արդարացի բողոքն արտահայտելու։ Մյուս կողմից՝ իր կողմնակիցներն արդեն ոչ միան հայհոյում, վիրավորում ու անիծում են մյուսներին, այլև նույնիսկ հրազենով են շրջում ու մարդկանց սպանում:
Ապարանի դեպքը՝ վառ օրինակ: Չնայած, թեկուզ ոչ այդքան ծայրահեղ, բայց «քաղաքական» բախումներ լինում են ամենօրյա ռեժիմով, թշնամանում են նույնիսկ հարազատները: Ու ոչ մի երաշխիք չկա, որ նոր «ապարաններ» չեն լինելու: Բայց, եթե անկեղծ, ապա նրանից, որի հոգին փառավորվում էր, երբ մարտիմեկյան իրադարձությունների ժամանակ քաղաքացիները ոստիկանության հետ բախումների էին գնում և նրանց ձեռքից վահաններ և մահակներ էին խլում, այլ բան սպասել պետք չէ։ Գեներալիտետի և, ընդհանրապես, բանակի նկատմամբ ևս Փաշինյանի իշխանության կողմից թշնամանք էր (և է) գեներացվում, նրանց աշխատանքը զրոյացվում էր, իսկ եղած թերություններն այնքան էին, որ հանրության աչքում ժամանակին ամենամեծ վարկանիշ ունեցող կառույցը՝ բանակը, վարկաբեկվում էր։ Եվ այնպիսի տպավորություն էր ձևավորվում, որ բանակում բացի չարաշահումներից և թալանից, ոչնչով չեն զբաղվել։
Արդյունքները տեսանք…Ընդհանրապես, Փաշինյանն իր թերությունները (մեղմ ասած) քողարկելու և հանրության շրջանում «բաժանիր, որ տիրես» սկզբունքն իրականություն դարձնելու համար արդեն սովոր է միշտ մեղավորներ ու քավության նոխազներ փնտրել, պառակտել հանրությանը, բաժանարար գծեր անցկացնել։ Նա իրենից բացի որևէ մեկին չի տեսնում, չի ընդունում, չի հանդուրժում: Եվ այդ ճանապարհին նա կարմիր գծեր չունի: Նրա «կողմնակիցների» թիրախում են հայտնվում անգամ զոհվածների ծնողները։ Մի կողմից՝ փորձեր են կատարվում նրանց հետ հանդիպումներ կազմակերպելու ուղղությամբ, իսկ մյուս կողմից էլ՝ նրանց նկատմամբ վարկաբեկիչ տեղեկատվական հոսքեր են կազմակերպում, և հայհոյանքներ ու վիրավորանքներ են տարածվում այն զոհվածների ծնողների հասցեին, ովքեր պայքարում են իրենց երեխաների արժանապատվության, իրենց երեխաների պահած հողի համար։
Կարճ ասած՝ թշնամանք ու ատելություն հրահրողն իր նպատակին հասել է. մեր հասարակությունը երբեք այսքան պառակտված, միմյանց ատող, իրար մեջ թշնամի փնտրող չի եղել: Կրկնենք՝ այսքանից հետո ամենևին էլ զարմանալի չէ, որ քաղաքական հարցերի շուրջ դիրքորոշումների տարբերությունները պատճառ են դառնում արդեն կրակոցների ու նույնիսկ սպանությունների։ Եվ այս պրակտիկայի շարունակության պարագայում ոչ մի դեպքում չի կարելի բացառել, որ կարող ենք հասնել մինչև ավելի լուրջ խնդիրների, որոնք պարզապես վերջնական կործանման պատճառ կդառնան։
Ուստի, քանի դեռ ուշ չէ, և հետդարձի ճանապարհ կա, պետք է ինչ-որ ձևով կանգնեցնել թշնամանքի, ատելության անիվը, այլապես հետևանքները կարող են լինել անդառնալի»։
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
