Ներկայիս իշխանությունը նախորդ բոլոր իշխանությունների նկատմամբ ունի մեկ շատ նուրբ, բայց էական տարբերություն: Ունի երերուն համակարգային դիմադրողականություն, որը շարունակաբար ավելի ու ավելի է թուլանում:
Սա հետևանք է այն բանի, ժամանակին և ճշգրիտ չեն ֆիքսվում արտաքին միջավայրից ստացվող ազդակները և բնականաբար ուշանում են ժամանակին ու ճշգրիտ կերպով ուղարվող պատասխան արձագանքները: Քաղաքական համակարգերի տեսության մեջ երևույթը կոչվում է մուտքային և ելքային դիսֆունկցիոնալություն: Եթե ուշադրություն դարձնենք, թավշյա իշխանությունը գրեթե միշտ տրվում է ներքին գայթակղություններին ու սիրողական կեցվածք հանդես բերում արտաքին մարտահրավերների նկատմամբ, որոնց առաջ ընկրկելով էլ թուլանում է դիմադրողաանությունը, թուլանում է երկիրը:
Սկսած Արցախյան կարգավորման հիմնախնդրի՝ նոր կետից սկսելու հավակնությունների բարձրաձայնումից մինչև կորոնավիրուսի համավարակին արձագանքելու ուշացած պատրաստակամությունը հենց սրա ապացույցն են:
