«Փաստ» օրաթերթը գրում է
Անցնող շաբաթվա ընթացքում ՄԱԿ-ի արդարադատության միջազգային դատարանում տեղի ունեցան Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև դատավարական լսումներ։ Հայաստանը պահանջում է պարտավորեցնել ադրբեջանական կողմին բացել Լաչինի միջանցքը և երկկողմանի ուղղությամբ ապահովել մարդկանց, տրանսպորտային միջոցների և բեռների ազատ տեղաշարժը։ Ադրբեջանն իր հերթին հակընդդեմ հայց է ներկայացրել Հայաստանի դեմ: «Փաստի» հետ զրույցում Պառլամենտարիզմի զարգացման միջազգային կենտրոնի գործադիր տնօրեն Գոհար Մելոյանը նշել է, որ հոգուտ ՀՀ-ի և մեզ համար շահեկան որոշման ակնկալիք չունի:
«Նման ակնկալիք չունեմ, որովհետև մինչև այս Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի կողմից մի շարք միջանկյալ միջոցների կիրառման որոշումներ են եղել, որոնք Ադրբեջանի կողմից անկատար են թողնվում: Ադրբեջանը բազմիցս տասնյակ պատերազմական հանցագործություններ, մարդու հիմնարար իրավունքների խախտումներ է թույլ տվել, որոնք արձանագրվել են: Բայց այդ խախտումներն անտեսվել են անգամ տարբեր դրվագներով միջանկյալ միջոցներ կիրառելուց հետո: Ամենակարևոր հանգամանքն այն է, որ ՄԻԵԴ-ի, միջազգային ատյանների ակտերի նկատմամբ Ադրբեջանի անտարբերությունը որևէ հետևանք չի ունենում: Ոչ մեկիս համար գաղտնիք չէ Ադրբեջանի բռնատիրական բնույթը: Այս դեպքում, սակայն, ավելի շատ միջազգային կառույցներին պետք է մտահոգեր այն փաստը, որ, անդամակցելով մի շարք միջազգային կառույցների, այդ պետությունը նման անտարբերություն և անհարգալից վերաբերմունք է դրսևորում: Սա միջազգային ատյանների հեղինակության հարցն է»,ասաց մեր զրուցակիցը:
Նա մատնանշեց այն փաստը, որ Ադրբեջանի նկատմամբ որևէ տեսակի պատժամիջոց մինչ օրս չի կիրառվել: «Այս դեպքում մասնավորապես եվրոպական կառույցների կողմից Ադրբեջանի ապօրինի գործողությունների նկատմամբ աչք փակելու միտում կարող ենք տեսնել: Այդ կառույցները հետևողական չեն լինում իրենց ընդունած ակտերի կատարմանը: Մենք ականատեսը չենք եղել գոնե մեղմ սանկցիաների կիրառման: Մյուս կողմից, ըստ իս, իրավական դաշտում գործընթացներ անպայման պետք է տարվեն. դրանք մեր սերունդների համար փոքր կաթիլներ են, ներդրումներ՝ հետագա բանակցային գործընթացում կիրառելու տեսանկյունից: Այդ առումով դրանք որպես իրավական փաստաթղթեր, իրավական ակտեր կարևոր են: Բացի այդ, պետք է հաշվի առնել, որ Ադրբեջանն իր բռնարարքներին զուգահեռ դատարկ չի թողնում հաև իրավական դաշտը: Գործընթացներ են ձեռնարկում՝ բերելով, իհարկե, իրավական անհեթեթ հիմնավորումներ: Առհասարակ, կարելի է ասել, որ միջազգային հանրության կողմից Ադրբեջանի ապօրինի գործողություններին ըմբռնումով մոտենալը համահավասար է համաձայնության: Հաշվի առնելով նաև այդ հանգամանքը՝ իմ գնահատմամբ, զուտ իրավական գործընթացներով Բերձորի միջանցքի բացում ակնկալելն ապաշնորհ գործ է»,-ընդգծեց Գ. Մելոյանը:
Այս տեսանկյունից նա շեշտեց, որ Արցախի շրջափակման առաջին իսկ օրվանից հայկական դիվանագիտական կորպուսի հստակ ու լուրջ աշխատանքներին պետք է ականատես լինեինք: Միևնույն ժամանակ, հաշվի առնելով իշխանության քաղաքականությունը, նա նկատեց. «Առաջին հերթին ՀՀ կառավարության տոտալ անտարբերությունը, նաև կիսաշոշափելի հայտարարություններն աներևակայելի ու անհեթեթ իրավիճակի են հասցրել: Համալիր կերպով այս հարցին օրակարգային առաջնահերթություն պետք է տրվեր: Անկախ քաղաքական հայացքներից, դիվանագետները, ռազմագետները, իրավագետները, քաղաքագետները պետք է համախմբվեին ու փորձեին հնարավոր առաջարկներ անել և շոշափելի ա րդյունք ն ե րի հաս ն ե լ : Մ ի ն չ և 2 0 1 8 թվականը, այսինքն, այսպես կոչված, «հեղափոխական» Հայաստանը, իշխանություններին հաջողվել էր բազմաթիվ հաղթանակներ գրանցել:
Հիշեցնեմ, որ 2016-ին իշխող ուժի դիվանագիտական կորպուսի փայլուն աշխատանքի արդյունքում Ապրիլ յան պատերազմի վերաբերյալ միջազգային հանրությունը բուռն արձագանք տվեց Ադրբեջանի ագրեսիային: Մեծ հաշվով, մենք ունենք պրակտիկ նախադեպեր, որոնք ցույց են տալիս, թե ինչ աշխատանքի պարագայում է հնարավոր հասնել արդյունքի՝ անկախ այն հանգամանքից, թե Ադրբեջանն ինչ ռեսուրսների է տիրապետոմ: Հիմա Ադրբեջանը վերջնարդյունք ունենալու համար առանձնապես մեծ ջանք չի գործադրում, որովհետև հայկական կողմից առանձնահատուկ դիմադրության չեն հանդիպում: Մինչդեռ իրավական գործընթացներում շոշափելի արդյունք ունենալու համար զուգահեռ պարտադիր պետք է լրջագույն դիվանագիտական աշխատանք տանել»:
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
