«Գեղցուն» քաղաքացի մի համարեք, մե’ղք է…Կարեն  Ճշմարիտյան

«Գեղցի» ասածը բնավ կապ չունի մարդու ծննդավայրի հետ, առավել ևս՝ որևէ կապ չունի ազնիվ, նորմալ ու հայրենասեր գյուղացու հետ:

«Գեղցին», դա՝ մարդակերպի այն տեսակն է (անկախ նրանից ծնվել է քաղաքում, թե` գյուղում, զարգացած, թե՝ հետամնաց երկրում), որը չունի հայրենիք, չունի սկզբունք, չունի պարտքի զգացում, չունի արժանապատվություն, զուրկ է կենցաղային նորմալ վարվելակերպից, ճաշակից, ազնվությունից, կարեկցանքից ու բարոյականությունից։

Պատահում է, որ ուսյալ է, բայց օտարամոլ է, անկիրթ, կարճամիտ ու անլուրջ, անընդհատ փորձում է համեմատվել այլոց հետ, նմանակել իր կարծիքով հաջողվածներին:

Խեղճանում ու ստորանում է, երբ օգնության կարիք ունի, բայց իրենից օգնություն խնդրողին փորձում է ստորացնել և երեսով տալ իր տանը կիսած մի կտոր հացը, կամ արած «լավությունը»:

Դա` քաղաքում ծնվածն է, ով որևէ առավել հաջողված երկրում հայտնվելիս փորձում է խնամքով թաքցնել իր ծննդավայրն ու ազգությունը:

Դա՝ գյուղում ծնվածն ու մեծացածն է, որը խուսափում, կամ ամաչում է նշել, և փորձում է թաքցնել, որ ծնվել ու մեծացել է գյուղում։

Դա` այն չկայացածն է, որը փորձում է կայանալ այլոց աշխատանքը, վաստակն ու հեղինակությունը սևացնելու, մրոտելու, բամբասելու, զրպարտելու միջոցով, և նույնիսկ հարստանալու դեպքում` հայացքը նախանձով հառած է այլոց ունեցվածքին:

Դա՝ այն փողատերն է, ով միշտ աղքատ է…

Դա՝ այն կուշտ կերածն է, ով միշտ քաղցած է…

Դա՝ այն «քաղաքացին» է, ով ատում է իր հայրենիքն ու հայրենակիցներին…

Այ, սա է «գեղցին»…