Մարդուն մի տուր ձուկ, այլ ձուկ բռնել սովորեցրու. Տեղահանված արցախցիների համար հիմնվել է ԿերամաԶարդ արվեստանոց-ուսումնարանը․ «Փաստ»

 

«Փաստ» օրաթերթը գրում է

Հետևեք մեզ Տելեգրամում՝ t.me/lurer4news

«Պատերազմից հետո տարբեր հիմնադրամներ և անհատներ տարերայնորեն կազմակերպվում էին և օգնում արցախցի տեղահանված ընտանիքներին: Այդ օրերին մեր թիմով հասկացանք` մեր ստեղծած ցանցը, այն ռեսուրսը, որ կարողացել ենք գեներացնել, չպետք է թողնենք, որ կորչի: Որոշեցինք` կազմակերպման լավագույն մեթոդը գոնե մեկ հիմնադրամ կամ ՀԿ հիմնելն է և գաղափարներն իրագործելը: Հասկանում էինք` աղետն այն մասշտաբի է, որ մեծ հետևանքներ է թողնելու մեր կյանքի վրա և մինչև 2020 թ.-ի սեպտեմբերի 27-ի կյանքին դժվար կլինի վերադառնալ նույն ձևով: Պատերազմից հետո Արցախից տեղահանված 40 հազար արցախցիներից 20 հազարը ապրում է Հայաստանում: Ի պաշտոնե լինելով նաև Արցախի նախագահի խորհրդականը սփյուռքի հարցերով՝ որոշակի տվյալների եմ տիրապետում, որոնք հնարավորություն են տվել ծրագրեր մշակել ՀՀ-ում բնակվող արցախցիների համար»,«Փաստի» հետ զրույցում ասում է «Գոյ» մարդասիրական հիմնադրամի խորհրդի նախագահ Ազատուհի Սիմոնյանը:

«Գոյ» հիմնադրամի ստեղծումը մեկ նպատակ ուներ. հագուստի, սննդի կամ այլ տեսակի աջակցությունը ժամանակավոր լուծում է, մարդը պետք է մշտական աշխատանք ունենա: «Մարդուն մի տուր ձուկ, այլ ձուկ բռնել սովորեցրու: Այս գաղափարի շուրջ ունեինք բազում համախոհներ: Կապ հաստատեցինք պատերազմի ժամանակ ձեռք բերած մեր գործընկերների հետ: Հստակ էր` պետք է աշխատատեղեր ստեղծել: Ցանկանալով պահպանել Արցախի արվեստը, արհեստագործական կյանքը, աջակցել, որ արվեստագետներն իրենց ռեսուրսը ծառայեցնեն մեր հայրենիքին, չլքեն Հայաստանն ու Արցախը, մեր առաջին նախաձեռնությունն արվեստի ոլորտում է: Մեր շուրջը համախմբված արցախցի նկարիչների, քանդակագործների, խեցեգործների հետ քննարկումների արդյունքում հասկացանք, որ պետք են սարքավորումներ և գործիքներ, տարածք, որոշակի աշխատավարձային ֆոնդ, որ մասնագետները կարողանան աշխատել, հետո արտադրանքը վաճառվի»,-նշում է մեր զրուցակիցը:

Հովանավորների օգնությամբ ձեռք են բերել ամեն անհրաժեշտը և տեղահանված արցախցիների համար հիմնել խեցեգործության ԿերամաԶարդ արվեստանոց-ուսումնարանը: Ներկայում հինգ մասնագետ` նկարիչներ և խեցեգործներ են աշխատում արվեստանոցում, նրանք նաև իրենց հմտությունները փոխանցելու են երեխաներին: «Հազարամյակներ շարունակ կարողացել ենք պահպանել մեր մշակույթը` այն սերունդներին փոխանցելով: Սա դասընթացներ կազմակերպելու առաջին պատճառն է: Երկրորդ` ՀՀ-ում բնակվող արցախցիներն իրար հետ շփվելու խնդիր ունեն: Նրանք ցրված են ամբողջ երկրով, ուզում ենք` նրանց կապը պահպանվի, դա ենթադրում է գենետիկ, էթնիկ հիշողություն, արցախյան բարբառ և ուտեստ: Կարևոր է այս ամենը չկորցնելը, կարծում ենք` սա կդառնա շփման հրաշալի միջավայր: Երրորդ` երեխաները որոշակի տրավմաներ են ձեռք բերել պատերազմի հետևանքով, փոխվել է իրենց միջավայրը, լեզուն: Հոգեբանի միջոցով կկազմակերպվեն արտթերապիայի դասընթացներ՝ հետպատերազմյա տրավմաները հաղթահարելու համար»,– հավելում է Ազատուհին:

Հետևեք մեզ Տելեգրամում՝ t.me/lurer4news

Ցանկանում են դասընթացներ կազմակերպել նաև Մալաթիա-Սեբաստիա համայնքի դպրոցների և մանկապարտեզների ավագ խմբերի երեխաների համար, քանի որ արվեստանոցն այս համայնքում է (Իսակովի 40/4-խմբ.): Զրուցակցիս կարծիքով` սրա շնորհիվ արցախցի երեխաներն էլ ավելի արագ կինտեգրվեն նոր միջավայրում: Ասում է` մտադիր են տարբեր մասնագիտություններին առնչվող աշխատանոցներ ստեղծել: «Որոշ ժամանակ հետո այս արվեստանոցի արդյունքները կքննարկենք մեր գործընկերների հետ: Անընդհատ ուզում ենք գաղափարներ գեներացնել: Մեր այս փոքրիկ գաղափարի շուրջ համախմբվել է վեց հիմնադրամ և երկու անհատ բարերար: Ունենք անհատ բարերարներ Բրազիլիայից և Ուրուգվայից: ԵՄ երևանյան գրասենյակի հայտարարած դրամաշնորհի երկու փուլը հաղթահարել ենք, իրենց հետ համագործակցում էր Բելգիայի «Near East Foundation»-ը, մեզ աջակցում է Բադեն-Վյուրթեմբերգի հայ համայնքը, ԱՄՆ-ում գործող ԱՌՔ բարեգործական հիմնադրամը։ Երբ այս ամենը դեռ գաղափար էր, մեզ հավատացին հայ-ֆրանսիական «Հույս Հայաստանի համար» և SPFA Armenie հիմնադրամները: Իրենց տրամադրած դրամաշնորհների միջոցով կարողացել ենք ձեռք բերել մեր մասնագիտական սարքավորումները և գույքը»,– նշում է մեր զրուցակիցը:

Հիմնադրամը վստահ է` պետք է աջակցության-բարեգործական ծրագրերից անցում կատարել դեպի աշխատատեղեր ստեղծելու և մարդուն սեփական եկամուտը վաստակելու հնարավորություն տալուն: Սա նմանատիպ ծրագրերի առաջին փորձն է: Ազատուհին ասում է` կարիքավորին պետք է օգնել, բայց դրան զուգահեռ պետք է ամեն ինչ անել, որ նա սկսի ինքն իրեն օգնել և անընդհատ չսպասի օգնության, հակառակ դեպքում` շատերի մոտ մուրացկանի հոգեբանություն կարող է ձևավորվել: «Բայց այս մարդիկ բացարձակ մուրացկաններ չեն: Օրինակ` Հադրութի շրջանում 14 հազար արցախցի է ապրել, այն Արցախի ամենաբարեկեցիկ շրջանն է եղել, մարդիկ զբաղվել են հողագործությամբ, անասնապահությամբ: Արցախի համախառն ներքին արդյունքի գերակշիռ մասն ապահովել է Հադրութի շրջանը: Նշանակում է` այս մարդիկ աշխատասեր են: Այդ դեպքում ինչո՞ւ այդ լավագույն մշակույթը կոտրենք, ստիպենք, որ ամեն անգամ օգնության սպասեն, այն դեպքում, երբ կարող են վաստակել իրենց ապրուստի միջոցը»,-եզրափակում է Ազատուհի Սիմոնյանը:

 

Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով