Հասկանանք, վերջապես…
Մեր հայրենիքը շատ ծանր հիվանդ է, պետությունը՝ մահամերձ:
Հայրենիքի տերը (հիվանդատերը) ժողովուրդն է՝ մենք բոլորս։
Մահամերձ հիվանդի բարեկամներն ու հարազատները (հիվանդատերերը) երբեք և ոչ մի դեպքում առաջնային չեն համարում բժշկի անձի նկատմամբ իրենց վերաբերմունքը, առավել ևս՝ նրա մասին տարածված բամբասանքն ու հերյուրանքը:
Սրտացավ և ուղեղ ունեցող հիվանդատերերն ամեն ինչ մի կողմ են թողնում, և բացառապես կարևորում են մահամերձ հիվանդին նման իրավիճակից դուրս բերելու բժշկի հմտությունն ու փորձառությունը, պրոֆեսիոնալիզմն ու ազնվությունը, սառնասրտությունն ու գործին նվիրվածությունը։
Վերջ, ուրիշ ոչինչ…
Ինչի հետ է կապված նման անդրադարձը։
Դեղնած լրատուների մատուցած «սննդից» տռզած ուղեղներից ինչ-որ մրթմրթոց է լսվում՝
«Թող ուրիշ (նոր, ջահել, անհայտ, և այլն) մարդիկ լինեն, իսկ փորձառուները՝ խորհուրդներ տան…»։
Լուրջ են ասու՞մ…
Իսկ ծանր հիվա՞նդը, իսկ մահամերձ պետությու՞նը։
Իսկ եթե «հիվանդը» մահանա, այնժամ ինչ են ասելու՝ «Սխալ խորհուրդներ են տվե՞լ…» :
Հասկանու՞մ են ինչի հետ գործ ունեն, թե՞ սրա-նրա պաթոսախեղդ բառակույտից ձևավորված սին համակրանքն առավել է, քան հարազատի կյանքը։
Ուզել-չուզելով հնմաշ նորերին բերեցին ու ձախողեցին` չեն խրատվե՞լ…
Պատկերացում ունե՞ն՝ ինչ է նշանակում պետության կառավարում, այն էլ այս աշխարհում և այս վիճակում, թե հենց այնպես կրկին օդ են տատանում։
Այսպիսի տհասությունների ձեռքը կրակն է ընկել մեր ժողովուրդը։
Բավակա’ն է, պետք է վերջ տալ նման մոտեցումներին։
ՀԳ
Պետությունը փորձադաշտ չէ։
Պետությունը կորպորացիա չէ։
Նմանատիպ նորություններ:
Ռուսական խաղաղապահ զորախմբի Արցախից հեռանալը նախևառաջ ամրագրում է թուրքական գործոնի էական ուժեղացում...
Ընդդիմադիրները շինծու մեղադրանքներով անազատության մեջ են պահվում․ «Հայաստան» և «Պատիվ ունեմ» խմբակցո...
Այս երկրի թիվ մեկ հերոսը մեր զինծառայողն է և նա իր առաքելությանը համարժեք վարձատրություն պետք է ստան...
