Ժամանակին ՄԵՆՔ ՀԱՅ ԷԻՆՔ… և մեր մեջ բաժանում չկար.Միհրդատ Մադաթյան

Ու հայտնի «ցախավել կոտրելու» առակի պես, այս իշխանությունը կոտրեց մեզ։ Մենք թշնամացանք իրար հետ ու ատեցինք իրար։ Մեր համար Հայը՝ Հայ մնաց միայն երբ «մեր տուն շոկոլադ բերեց», կամ մեր նեղ անձնական խնդիրը լուծեց, իսկ երբ այդ նույն Հային ապօրինի ձերբակալեցին՝ մենք լռեցինք ու շարունակեցինք ապրել այնպես, կարծես ոչինչ չի եղել։ Մենք սկսեցինք ատել մեր ազգակցին միայն այն պատճառով, որ այդ Հայը ավելի պատասխանատու է քան մենք, ավելի ազգասեր է քան մենք, ավելի խիզախ է քան մենք ու ինչքան էլ մենք նրան ատում ենք, նա միևնույնն է պաշտպանում է մեր տունը թշնամուց։ Մենք սկսեցինք Դոն Կիխոտի պես պայքարել հողմաղացների դեմ, ինչ-որ թելադրված սին արժեքների համար, որոնք իրականում մեզ հարազատ չեն։ Մենք ուղղակի սկսեցինք վստահել ազգադավին, ով շարունակաբար դավաճանում էր մեր Հայրենիքը, մեր քաղաքը, մեր տունն ու շքամուտքը մեզ ասելով թե՝ «սիրում է մեզ, խոնարհվում մեր առջև ու հպարտանում մեզանով»։ Հպարտանում մեզանով, որ այսքան հիմար ենք, որ այսքան անտարբեր ու անհայրենիք ենք… Հպարտանում մեզանով, որ այսքան անարաժանապատիվ ենք և նյութապաշտ… Հպարտանում մեզանով որ իրար ենք «ուտում» ու մոռացել ենք, որ Հայ ենք, Հայրենիք ունենք, պապերից եկած պատգամ ունենք, պատմություն ունենք… Հպարտանում նրանով, որ «մի փոր հացի» ՄԻԱՅՆ ԽՈՍՏՈՒՄՈՎ, պատրաստ ենք մեր Հայրենիքը թշնամուն վաճառենք ու գոհ «կասկադում» թեյ խմենք, հանգիստ գլուխներս բաձին դնենք, երբ հազարավոր ՀԱՅԵՐԻ որդուն ու տունը, ՀՊԱՐՏԱՑՈՂԸ հանձնում է թշնամուն։

Ժամանակին ՄԵՆՔ ՀԱՅ ԷԻՆՔ… և մեր մեջ բաժանում չկար։ Եվ մենք անպարտելի էինք ու արժանապատիվ։ Հզոր էինք ու հաղթող։ Մենք շարունակ կրում էինք մեր պապերի պատգամն ու սիրում էինք միմյանց։ ՄԵՆՔ ՀՊԱՐՏ ԷԻՆՔ ՈՐ ՀԱՅ ԵՆՔ։ Բայց դա ԺԱՄԱՆԱԿԻՆ ԷՐ…