ՀՀ էկոնոմիկայի նախկին նախարար Կարեն Ճշմարիտյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
Շատերը տարածում են որևէ մի անարժանի, ոչնչության, կամ տխմարի գրառում, արտահայտած մի հիմար խոսք, կամ տեսանյութ, և` վերևում, կամ մեկնաբանություններում քննադատում են, ծաղրում, կամ վիրավորում:
Հասկանալի է` «սիրտները հովանում է», բայց…
Տարածողները համոզվա՞ծ են, որ անխտիր բոլոր դիտողներն են ընկալում միարժեք, և ընդունում հենց իրենց խոսքն ու քննադատությունը, այլ ոչ թե նրա, ում խոսքը մեջբերում և տարածում են:
Իսկ միգուցե դրանով (տարածելով և փաստորեն զանգվածաբար կրկնելով այդ մտքերը) ավելացնու՞մ են նրանց համակիրների քանակը, կամ առավել ամրապնդում են արդեն եղածների մոտ խորն արմատացած հենց այն պատկերացումները, որոնք դաջված են նրանց ենթագիտակցության մեջ` ողնուղեղներում: Իսկ միգուցե դրանով նպաստու՞մ են այն տեղեկատվական կապի պահպանմանը, որով փոխանցվում են այդ մոտեցումներն ու մտքերը:
Չէ՞ որ նրանք բոլորը հենց այդ հիմար և սուտ խոսքին ու դիրքորոշումներին են հավատում, այդ մոտեցումներով են «սնվում» և առաջնորդվում: Հետևաբար, արդյո՞ք այդ նույն դատողությունների կրկնությունները չեն կարող առավել ամրապնդել դրանք` շարունակելով պահպանել դրանց հեղինակների և համակիրների միջև գոյություն ունեցող ինֆորմացիոն ու գաղափարական կապը:
Մտածենք…
Միգուցե ճշմարտությունը տեղ հասցնելու, և խաբված մարդկանց իրողություններին հաղորդակից դարձնելու այլ մեթոդներ էլ կան:
Մասնագետ չեմ, չգիտեմ, բայց այն որ վերը նկարագրվածն այնքան էլ արդյունավետ չէ` կարծես արդեն ակնհայտ է:
Ստացվում է, որ խաբված ու մոլորված մարդիկ այդ կերպ շարունակում են տեսնել ու լսել այն նույն խոսքը, որոնցով իրենց մանիպուլացնում են:
Այդպիսով լրատուներն ու ընդդիմադիր անհատները դառնում են այդ մոտեցումների փոխանցման ևս մի լրացուցիչ օղակ:
Չգիտեմ, հավանական է սխալվում եմ, բայց առաջին հայացքից ստացվում է հենց այդ տպավորությունը:
Անհասկանալի է…
Սուտն ու կեղծիքը ժողովրդին մատուցելու և դրանցով կառավարելու տեխնոլոգիաներն առկա են:
Արդյո՞ք առկա չեն նաև ճշմարտությունը մատուցելու և դրանով կառավարելու տեխնոլոգիաները:
