«Մեկ Հայաստան» կուսակցության փոխնախագահ Վլադիմիր Մարտիրոսյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
«Ինձ համար չկա «ժողովուրդ» բառ, այլ կա «Հայ ժողովուրդ» կատեգորիա՝ իր ողջ պատմամշակույթային, ազգային էթնոբնութագրումներով և հավաքական գիտակցության անհրաժեշտությամբ:
«Հայ ժողովուրդը» քաղաքական շահարկման ենթակա կատեգորիա չէ, իսկ ապրիորի «ժողովուրդը», այլևս ոչ թե շահարկված բառ է, այլ շահարկումից վերջնականապես անդեմ, անհասցե և անանուն մի կերպար, որին հղում են անում համարյա բոլորը:
Հիմնավորումները, թե ինչո՞ւ է այսօր իշխանության կողմից իրականացվող քաղաքականության մեջ ամեն ինչ այդքան ապիկար, մակերեսային, ոչ պրոֆեսիոնալ և ամբոխահաճո՝ ասել, խոսել և փաստարկել եմ բազմիցս:
Մեկ հիմնախնդիր դեռևս մնում է բաց՝ ինչո՞ւ մեծամասնությունը, այնուամենայնիվ, գնաց այս որակի իշխանություն ձևավորելու ցանկության հետևից: Այս հարցը դեռ երկար պետք է իրենց տան այն ուժերը և խմբերը, որոնք կարծես իշխանության սննանկացմանը սպասում են բացառապես սեփական իշխանությունն ունենալու հույզերի, սպասումների, ցանկությունների և ամբիցիաների բավարարման տեսանկյունից:
Հասկանալի է, որ այս իշխանությունը կառավարումը չի տարբերակում ֆլեշ մոբից, վարչարարությունը՝ ակցիայից, պետական քաղաքականությունը՝ կոնֆերանսի զեկույց կամ պրեզենտացիայից, ինֆորմացիոն քաղաքականությունը՝ բլոգեր-վլոգերությունից: Այս ամենն այլևս հասկանալի է և ապացուցված:
Սակայն առկա է մեծ վտանգ: Արդյոք՞ բոլոր նրանք, ովքեր ունեն հավակնություններ փոխարինելու այս տոտալ ապիկարությանը, հասկանում և ընկալում և տարբերակում են վերը նշվածները: Թե՞ բոլորին թվում է, որ լավ քննադատությունն իրավունք է տալիս ունենալ և պարտադրել սեփական քաղաքական հավակնությունները: Մի՛ կարծեք, թե քննադատությունը և սուր ընդդիմախոսությունը լավ քաղաքականություն իրականացնելու տոմսի իրավունք է:
Քաղաքականությունը միտք, ինտելեկտ, տեսլական, սկզբունքներ, բովանդակություն, ձևեր, մեխանիզմներ, մասնագիտություն, տեխնոկրատիզմ և գաղափար է պահանջում: Այս ամենը դեռ մինիմալն է, որ պետք է ունենալ և գործի դնել: Հակառակ դեպքում նորից «ժողովուրդ» բառը չարչրկողների հնարավոր նոր պլեադան ոչ միայն և ոչնչով չի տարբերվելու այսօրվա պլեադայից, այլ հնարավոր է ավելի վատը լինի:
Իմ մասնագիտական լեզվամտածողությունն ինձ երբեք թույլ չի տվել օգտագործել «ժողովուրդ» բառը տեղի և անտեղի, առավելևս էժան քաղաքական շահարկման դիրքերից: Ինձ համար չկա «ժողովուրդ» բառ, այլ կա «Հայ ժողովուրդ» կատեգորիա՝ իր ողջ պատմամշակույթային, ազգային էթնոբնութագրումներով և հավաքական գիտակցության անհրաժեշտությամբ:
«Հայ ժողովուրդը» քաղաքական շահարկման ենթակա կատեգորիա չէ, իսկ ապրիորի «ժողովուրդը», այլևս ոչ թե շահարկված բառ է, այլ շահարկումից վերջնականապես անդեմ, անհասցե և անանուն մի կերպար, որին հղում են անում համարյա բոլորը:
Փորձե՛ք, քաղաքականապես գրագետ կերպով հղում անել հասարակությանը, ընտրողին, պահանջատեր քաղաքացուն, աշխատավորին և գյուղացուն, մասնագիտական հանրույթներին, սոցիալական խմբերին՝ վեր հանելով նրանց առանձնահատուկ ձգտումները, շահերը, խնդիրները, պահանջներն ու երազանքները:
Սա բարդ և էներգատար գործ է: Գիտեք թե ինչո՞ւ, որովհետև այլևս գործ ունեք կոնկրետ մարդկանց, շահախնդիր խմբերի, սոցիալական շերտերի և քաղաքացիների հետ, որոնք ունեն շատ հստակ և կոնկրետ հասցեներ և դեմքեր:
Այս դեպքում է միայն հնարավոր աշխատել հասցեական, մտածված և նրանց սպասումների բավարարման անմիջական պատասխանատվության ընկալմամբ: Իսկ անհասցե «ժողովուրդը» ինքնին կդառնա հայ հասարակություն, որը կստիպի դառնալ պատասխանատու անցյալում թողնելով մանիպուլացված «ժողովրդին»:
Քաղաքական տրանսֆորմացիան հիմնավոր և արդյունավետ է լինում այն ժամանակ, երբ այն երկարաձգվում է՝ սկիզբ դնելով քաղաքական արատավոր մշակույթի սննկացմանը: Այս դեպքում է « ժողովորդը» դառնում հասարակություն՝ հասկանալով և բյուրեղացնելով իր գերակայությունների կարևորությունը: Ամեն ինչ պետք է լինի քաղաքական օրգանական, այլ ոչ թե՝ ռեակցիոն քաղաքական շահադիտական մղումների հիմքով: Այս դեպքում է միայն հնարավոր կարգապահությամբ աճել և զարգանալ՝ կայուն և հարատև տեմպով, այլ ոչ թե մնալ տեղապտույտում՝ ստանալով հիասթափության հերթական չափաբաժինը:
Հ.Գ. Այս մարաթոնը դեռ նոր է սկսվում և այն էլ հենց երկարաժամկետ վազքուղում: Նեոպոպուլիստական ձգտումներ ունեցող այն բոլոր խմբերը, որոնք կարծում են, թե այսօրվա իշխող և «նախկին թավշյա աննախադեպերի» ու նրանց «հաջողության պատմությունը» կկարողանան կրկնել՝ կբախվեն համազգային հզոր պատնեշի և պատվախնդիր Հայ Ժողովրդին»:
