Հիսուս Քրիստոսը շրջել և քարոզել է մաքսավորների, վաճառականների, սամարացիների, աղքատների, մուրացկանների, հանցագործների և ընկեցիկների համար, սովորեցրել է գթաստրտություն, ողջախոհություն, բարություն…
Ժամանակակից իրականության մեջ և քաղաքացիական կյանքում այդ ամենը կարելի է անվանել «մարդասիրական աշխատանք»: Մարդասիրություն, որի մասին «հումանիտար» պատկերացումն այսօր խարիսսված է հենց քրիստոնեական արժեհամակարգի և մտածելակերպի վրա:
Հումանիտար առաքելությունն իրականացնում են անկախ խնդիր ունեցող անձի սեռից, դիրքից, մաշկի գույնից, խավից ու կարգավիճակից: Բարձր խավի և մոտիկների հետ ամեն անձ էլ կարող է սիրալիր և օգնող լինել, այնինչ քրիստանյա լինելը ենթադրում է օգնել նաև անծանոթներին, ցածրերին, մերժվածներին, բանտում գտնվողներին և անգամ թշնամուն:
Բարեգործությունը և հումանիզմը ևս առանց այդ էլ ձեզ հետ ընկերական կամ բարեկամական կապ ունեցողի կամ կուսակցականին օգնելու մեջ չի կայանում, այլ ընդհանրապես անծանոթ և քեզանից տարբերվող անձին օգնելու:
Եվ այսօր, երբ կորոնավիրուսի պատճառով ողջ երկրագնդում են գնում նման մարդասիրական քայլի և կալանքից ազատում կալանավորվածներին՝ լրիվ բնական է, որ Վեհափառը նման գնահատական է տվել իրեն ուղղված հարցին և պատասխանել շեշտելով, որ ոչ միան ՀՀ 2-րդ նապագահ Ռուբերտ Քոչարյանի խափանման միջոցն է պետք փոխել, այլ նաև նման հանգամանքներում գտնվող մի շարք այլ անձանց նույնկերպ, ինչպես դա այսօր կատարվում է ողջ աշխարհում:
Ուրեմն պետք չէ ձվի մեջ մազ փնտրել, անտեսել գործընթացը, որը ողջ երկրագնդում է կատարվում և Ամենայն հայոց կաթողիկոսի խոսքն էլ ներկայացնել կոնտեքստից անջատելով և նրա վրա սլաքներն ուղղելով:
