«Ազգային Առաջընթաց» կուսակցության նախագահ Լուսինե Հարոյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
Ինքնահռչակ առաջին տիկինը ֆեյսբուքյան էջում գրառում է արել ու կոչ արել հայ կանանց ազատվել բլինչիկա~բուդա~սալաթային գերությունից:
Առաջին հայացքից լավ գրառում է. բոլորս գիտենք, թե երբեմն ինչ խեղաթյուրված մրցավազքի է հասցնում հայ կանանց և ընտանիքներին այդ «սեղանային մշակույթը»:
Բայց սա միայն առաջին հայացքից:
Չեմ թաքցնի, ես հիմա չեմ տքնում գազօջախի մոտ, որովհետև աշխատում եմ այդ օրերին, երևի մի քիչ էլ «ցիվիլիզացվել» եմ, բայց իմ մանկության ամանորյա ամենապայծառ հուշերի պատառիկներում մայրիկիս ու քույրիկիս կարմրած դեմքերն են, որոնք մի ամբողջ օր չէին հեռանում գազօջախի մոտից:
Ու ոչ այն պատճառով, որ ես փոքրիկ որկրամոլ էի կամ ընտանիքս ֆետիշացնում էր ուտելիքը:
Բնավ ոչ:
Փառք Աստծո, ընտանիքիս հարցում բախտս անսահման բերել է. ծնողներս բանասեր ուսուցիչներ` սիրահարված հայ մշակույթին ու պատմությանը:
Այլ այն պատճառով, որ մայրիկիս հոգնած ու կրակից կարմրած դեմքը, հայրիկիս մոտենալն ու անվերջ հարցեր տալը, իմ` որպես տան փոքրի արտոնյալ կարգավիճակում խոհանոց սողոսկելն ու խմորեղենի կրեմից թաքուն լպստելը ինձ ընտանեկան անասելի ջերմություն էին տալիս:
Այն պատճառով, որ ես գիտեի` եթե մայրիկը խոհանոցում է, ուրեմն աշխարհում ամեն ինչ հրաշալի է, որովհետև դա պարզապես սեղան չէր ուտեստներով լի, այլ` Ամանորի կախարդական երեկոյի կենտրոնը, որի շուրջ պիտի հավաքվեր աշխարհում ամենակարևոր օղակը` ընտանիքը, իսկ մի քանի րոպեից` նաև բարեկամներն ու մտերիմները որովհետև պիտի դեմ առ դեմ տեսնեի իմ ամենահարազատ ու սիրելի դեմքերը:
Այն պատճառով, որ իմ մանկական ուղեղում գենետիկական մակարդակով արդեն նստած էր Հայ Մոր դերը` տան, օջախի պահապանի, «ներսի պատի» դերը, ինչպես և Հայ Հոր դերը` օջախի ստեղծողի, «հիմքի» դերը:
Ու ինչո՞վ է առաջարկում փոխել այս մոդելը «առաջին տիկինն» իր ամուսնու հետ` փողոց դուրս գալ, հոթ դոգ ծամել, կոլա խմել:
Թվում է, թե անմեղ կոչ է, բայց սա կոչ է վերաիմաստավորել հայ կնոջ դերը և ընդհանրապես կին ու տղամարդ դերաբաշխումը հայկական ընտանիքում, ներմուծել անճաշակություն ու գռեհկություն` ջինգլ բելսի և հոթ դոգի տեսքով:
Ու իշխանական ողջ քարոզչամեքենան լծվել է ապացուցելու, որ հրապարակում ցրտին հոթ դոգ ծամելը լավագույն Նոր տարին է, որ կարող էր մեզ հետ պատահել:
Մեր Մեծերից մեկն ասում էր` ընտանիքը հասարակության հիմքն է. ու դժվար չէ պատկերացնել այն հասարակության ողբալի վիճակը, որտեղ ամենաընտանեկան պայծառ տոնը պիտի անցկացնել հրապարակում հոթ դոգ ծամելով, որտեղ կինն ու տղամարդը չեն տարբերվում իրարից, և յուրաքանչյուրը կորցրել է ընտանիքի ամրության համար այնքան կարևոր իր Տեղը:
Ոչ, չհարգելի «առաջին տիկին», ես չեմ իջնի հրապարակ Ամանորին, ես կավարտեմ գործս ու կվազեմ տուն` գուցե կարողանամ մի փոքր ետ բերել մանկությանս այն բարի ու կախարդական մթնոլորտը, երբ մեծ սեղանի շուրջ հավաքվում էին սիրելի մարդիկ, ու ես սրտի տրոփյունով սպասում էի, թե ո՞վ առաջինը կբացի մեր տան դուռը ու կմիանա մեր «Խորհրդավոր ընթրիքին»:
