«Սև» ուրբաթն ուտիլիտարիզմի գռեհիկ դրսևորումներից է։ Ճիշտը «Սև շաբաթն» է՝ «Black Sabbath»–ը, որը ռոքի խորքային ընկալում ունեցող կիթառահար քեռուս «պասով» ինձ հետ է 6 տարեկանից։ Մինչև այդ նա չէր կարող մտցնել ինձ ռոքի աշխարհ, որովհետև ծառայում, ավելի ճիշտ՝ սովետական բանակի կազմում կռվում էր Աֆղանստանում։
«Սև» ուրբաթը նյութականի գայթակղությանը տրվելու թուլություն է և անցողիկը գլխավորից կարևորելու թերություն։ Մարդկության հոգևոր դատարկության դրսևորումներից է այդ ուրբաթը։ Բայց դե ոչինչ չես անի։ Դա միշտ եղել է, կա ու կլինի։ Կարևորն այն է, որ կարմիր սահմանագիծը շատ չանցնենք, որից հետո «արգելված ու զեղչված պտուղի վկաների» խրախճանքն է սկսվում։
Միշտ պետք է լսել բարձրակարգ երաժշտություն, ընթերցել որակյալ գրականություն, շփվել բնության հետ ու ճանաչել ինքդ քեզ։
Ինչ մնում է «Black Sabbath»–ին, ապա այն իմ ամենասիրած ռոք խումբն է։ «Led Zeppelin»-ից հետո, իհարկե։
Ու որպեսզի Spartak Seyranyan–ը չնեղանա, ասեմ, որ «Deep Purple»–ը եռյակում է։ Թեև այս խմբերի դեպքում տեղերի բաշխումը խիստ պայմանական է ու հարաբերական, քանզի երեքն էլ ռոքի «պապաներ» են։ Ես կասեի՝ «պապիկներ», որոնք երբեք չեն ծերանում։
«Pink Floyd»–ը, անշուշտ, այլ թեմա է։ Ես խոսում էի երկրի, այլ ոչ թե երկնքի մասին։