Մեկ տարի առաջ, երբ հեղափոխական իշխանությունը չէր հասցրել իր ապազգային նկարագիրը բացահայտել, ԱԺ ամբիոնից դիմեցի «քայլող» իշխանությանը, պնդելով.
• Գիտությունը պետք է ազգային նկարագիր ունենա, ըստ այդմ՝ ազգային-հայրենասիրական դաստիարակության դոկտրինն անհրաժեշտություն է
• Հայագիտությունը պետք է լինի ռազմավարական ոլորտ
• Հայագիտական առարկաների դասավանդումը պետք է պարտադիր լինի
• Հայ եկեղեցու պատմությունը պարտադիր պետք է ներգրավվի դպրոցական առարկաների ցանկում
Այն ժամանակ կրթության «լուսապայծառ ճակատը» լղոզում էր այս հարցադրումների պատասխանները, թե դեռ կքննարկենք:
Այսօր «լայնամիտ» իշխանությունը «սակավամիտ» է որակում մեզ՝ բոլոր նրանց, ովքեր ազգայինի եւ հոգեւոր արժեքների համար պայքարում են: Իրենք ոչ մի կերպ չեն «բարիշում» ազգայինի, ավանդականի հետ, պինդ խռով են:
Փոխարենը տրանսգենդերիզմ են քարոզում ու պաշտպանում:
Հ.Գ. Ասողին լսող էր պետք, բայց դե լավ է ուշ, քան երբեք:
