«Հրապարակ»-ը գրում է.
Շատ հին անեկդոտ է, ինչքան հիշում եմ, մի անգամ էլ եմ պատմել։
Մարդամեկի հավերը հիվանդանում են։ Գնում է համապատասխան մասնագետի մոտ՝ մի ճար արա։
Մասնագետը ցուցումներ է տալիս՝ սխտորով մածուն տուր, կանցնի։
Անցնում է մի երկու օր։ Հավատերը գալիս է՝ հինգը սատկեցին։
Մասնագետը նոր ցուցումներ է տալիս՝ մարգանցովկա խմացրու։
Մի քանի օր հետո հավատերը գալիս և ասում է՝ մի էդքան էլ սատկեցին։ էլի նշանակումներ ու հուսալի խոսքեր։
Վերջին անգամ, երբ հավատերը գալիս է, խիստ ընկճված է լինում, ուսերը կախ, մասնագետը փորձում է նրան մխիթարել. «Մի հուսահատվիր, վարիանտներ շատ կան»:
Հավատերը հազիվ լսելի ձայնով ասում է՝ վարիանտներ շատ կան, բայց արդեն հավ չկա:
Իսկը մենք ենք։ Պողոսը մի կերպ գոյատևում է։ Երբ իշխանությունը փոխվում է, ղեկավարն ասում է՝ էլ դարդ չանեք, ամեն ինչ լավ է լինելու։ Օլիգարխների փողերն առնելու եմ ու անհոգ, անդարդ, կուշտ ու երջանիկ ապրելու եք։
Որոշ ժամանակ հետո Պողոսը դիմում է Փաշինյանին՝ աղա, սոված կոտորվում ենք, բա ասում էիր․․․
-Մի քիչ համբերեք,- ասում է վարչապետը,- օլիգարխների միլիոններն արդեն առնում եմ։
Պողոսը համբերում, բայց էլ չի դիմանում, նորից է գնում․
-Աղա, կոտորվում ենք, էլ ճար չկա։
– Գործի վրա ենք,- բարկանում է վարչապետը,- հրեն մի տասին էլ եմ բռնել, համբերեք, գնում ենք դբա լավը։
Պողոսը համբերում է։ Մի օր, մի ամիս, մի տարի, մի օր էլ չի դիմանում և նորից է գնում։ Խիստ ընկճված է լինում, ուսերը կախ, վարչապետը փորձում է նրան մխիթարել․ «Մի հուսահատվիր, օլիգարխներ դեռ շատ կան»: Պողոսը լսում, հազիվ լսելի ձայնով ասում է՝ օլիգարխներ շատ կան, բայց ես է՛լ չկամ․․․
Երկրից գնում եմ։
Հեքիաթն ավարտվում է։
