Հայ ժողովուրդը պարեց բոլոր պարերը, լուծեց բոլոր հարցերը, հատկապես տնտեսական ու ղարաբաղյան, մնացին կանայք, որոնց բռնություն է սպառնում: Եվ արդեն տևական ժամանակ ու առաջիկա ամիսներին հայ ժողովուրդը պիտի ստիպված մոռանա ամեն ինչ և զբաղվի կանանց բռնությունից փրկելու կարևորագույն հարցով: Ավելորդ է ասել, որ հիփոթետիկ բռնության դեմ պայքարելն ամոթ է, դա նւոյնն է, որ պայքարես հիփոթետիկ ավիավթարի դեմ, զուտ պրագմատիկ տեսանկյունից դա հիմարություն է: Բայց օրակարգը փաթաթված է բազմատաղանդ ժողովրդի վզին: Եթե երկու բառով արտահայտվեմ Ստամբուլյան կոնվենցիայի մասին, ապա այսպես կստացվի. թողեք պետությանը քանդել ձեր ընտանիքը (այսինքն, մի անգամ կնոջ վրա բղավելուց հետո նրան տանեն բաթոյան զառայի ապաստարան, որտեղից դուք ձեր կնոջն էլ հետ չեք վերցնի), և դրանից հետո ձեր կինը երբեք բռնության զոհ չի դառնա, իսկ բաթոյան զառան կուրախանա, Ազգային ժողովում կզեկուցի, թե քանի կին է փրկել բռնությունից…
Եվ այս ապուշության վրա հայ ժողովուրդը ծախսում է իր ողջ մտավոր էներգիան, այն ժամանակ, երբ Ղարաբաղի շուրջ կատարվում են անհասկանալի բաներ, իսկ ժողովրդի վարչապետը քանդում է պետականության վերջին սյուները՝ վերածելով Հայաստանի Հանրապետությունը Սորոսանիկոլավանի, որտեղ ամեն ինչ պիտի համապատասխանի Փաշինյան Նիկոլի ու Սորոս Ջորջի ճաշակին, որտեղ ամեն ինչ պիտի լինի նրանց սրտով՝ և՛ Սահմանադրական դատարանը գոմիկ գրիգորյան վահեի գլխավորությամբ, և՛
Բարձրագույն դատական խորհուրդը՝ Տեր-Պետրոսյան Լևոնի վաստակ բեքմեզյան գրիգորի վերահսկողությամբ, ամեն ինչ պիտի լինի թարմ՝ առնվազն 2019-ի արտադրանք…
Ամոթ է, արթնացեք, թքեք ձեր շնորհիվ իշխանության եկած գրանտակեր հանրույթի վրա և մտածեք այս խայտառակությունից դուրս գալու մասին:
