Աշխարհի պես հին է հնի ու նորի պայքարը:
Հին Հայաստանուն ամենը վատ էր, Նոր Հայաստանում՝ լավ։ Հին Հայաստանում աղը աղի չէր, շաքարավազը քաղցր չէր, ջուրն էլ՝ ջրալի չէր: Հինը վատն էր, նորը լավն է: Կյանքիցս մի քանի տարի նվեր կտաի, որ վերը ասվածը ճիշտ լիներ, և մենք այսօր ապրեինք մեր երազանքների Հայաստանում։ Ավաղ, շարունակում ենք ապրել ձեր իսկ ստեղծած ստերի ու ծուռ հայելիների երկրում։ Ստեր, որոնցով կերակրել եք մարդկանց թե՛ հին Հայաստանում, թե՛ այսօր։ Ստեր, որոնց մեջ արդեն ինքներդ եք խճճվել և չեք էլ հասկանում, թե ինչպես տակից դուրս գաք։ Ստեր, որոնց արդյունքում մարդկանց բաժանեցիք սևերի և սպիտակների։ Ինչ ուզում եք ասեք, ղեկավարը պիտի կառավարման դպրոց անցնի,նույնիսկ փոքրիկ կառույցի ղեկավարը։ Միայն այդ դպրոցն անցնելուց հետո կարելի է իմանալ, որ բարձր գոռալով, ասֆալտին փռելով, պատերին ծեփելով, հնարավոր չէ կարգուկանոն հաստատել։ Վախեցնելով, մարդկանց փակելով, հնարավոր չէ մյուսներին լռեցնել։ Եթե ժամանակավոր լռում են, թանկ է լինելու այդ լռության գինը, ավելի թանկ, քան երբ խախտվում է լռությունը։
Բայց մեկ բան լավ հիշեք…. Մոտ է այն օրը, երբ ստերի հիման վրա դուք էք մերժվելու:
Մերժվածները դառնում են պահանջված։
Հ.Գ. Քաղաքականության հիմնական զենքը խոսքն է: Խոսքն ամենամեծ զենքն է, որը երբևէ ստեղծել է մարդկությունը, աշխարհը: Եթե խոսքի բնութագրերով չառաջնորդվեն, այլ ինչ-որ ժամանակավոր, այլընտրանքային կառավարություններ ստեղծեն, դա արդեն մանկապարտեզի խաղ է:
Հ.Գ.Գ. Մարդիկ վախում են հավանել գռարումտ (լայք դնեն), որ անգործ չմնան։ Թե բա Դեմոկրատիայի Բաստիոն։
