Վերջին օրերին Մոսկվան մի շարք գործողություններով ծայրահեղ անհարգալի վերաբերմունք ցույց տվեց Նիկոլ Փաշինյանի նկատմամբ։ Այդ գործողություններն այնքան կոշտ էին, որ անգամ ակնարկ չի կարելի կոչել, այլ ավելի շուտ թիրախավորված վիրավորանքներ էին, որոնցով այժմ անգամ Մոսկվան այս պահին կոնկրետ զիջումներ կամ գործողություններ չի պահանջում Նիկոլ Փաշինյանից, այլ պարզապես ցույց է տալիս նրա տեղը՝ իր համար տարածք նախապատրաստելով հետագա պահանջների ու նրա կողմից հետագա զիջումների համար։ Բայց ամենամեծ խնդիրն այն է, որ այժմ Նիկոլ Փաշինյանն է ներկայացնում Հայաստանը, եւ նրա նկատմամբ վերաբերմունքը ակամա դառնում է Հայաստանի նկատմամբ վերաբերմունք։
Մոսկվայի առաջին հարվածը Հայաստանի ԴԱՀԿ նախկին պետ Միհրան Պողոսյանի արտահանձնումը մերժելն էր ու նրան ժամանակավոր կեցության իրավունք տրամադրելը։ Հայաստանցի օլիգարխը դիմել է ՌԴ իշխանություններին՝ քաղաքական ապաստան ստանալու համար։ Ընդ որում, սա միայն Միհրան Պողոսյանի հարցը չէր, այլ հայ գործարարներին ուղղված հստակ ուղերձ՝ եկեք Ռուսաստան ու բերեք ձեր փողերը, այստեղ ե՛ւ ձեր անձը կլինի ապահով, ե՛ւ ձեր ունեցվածքը։
Իհարկե, հաջորդ լուրջ հարվածը Ղազախստանի Նուրսուլթան քաղաքում կայացած ԵԱՏՄ հերթական գագաթաժողովն էր։ Նախ, Պուտինը հրաժարվեց Նիկոլ Փաշինյանի հետ հանդիպելուց, թեեւ վերջինս նախօրոք հայտարարել էր, որ հանդիպում է պլանավորված։ Այնուհետեւ, Նուրսուլթան Նազարբաեւը շքանշաններ բաժանեց բոլոր մասնակիցներին, բայց Նիկոլ Փաշինյանին այդ պարգեւներից չհասավ։
Նիկոլ Փաշինյանի արձագանքը բավականին զգայական էր։ Նախ՝ նա հրաժարվեց պաշտոնական ճաշից, նաեւ՝ հայ համայնքի հետ հանդիպումից, հետո վերադարձավ ճաշի սեղան, հետո ինչ-որ հայ գործարարների հանդիպեց։ Ի վերջո, իհարկե, այդ նեղացվածությունը եւ էմոցիոնալ արձագանքները ոչ մի արժեք չունեցան։
