Երրորդ նախագահի հոբելյանի առիթով
Նախագահ Սարգսյանի 65-ամյակը ուրախացրեց շատերին և տխրեցրեց ճաղարյան լիզային, հայ ազգի մյուս պառվաբոզերին, Սորոսի վաստակներին, անձամբ ժողովրդի վարչապետին, մի խոսքով, լակոտակրատիայի բոլոր ներկայացուցիչներին: Եվ օգտվելով առիթից՝ կուզենայի էլ ավելի ուրախացնել ՀՀ նորմալ քաղաքացիներին և էլ ավելի վշտացնել Փաշինյան Նիկոլի նախրին, Սորոսի և այլ բոլոր բոզերի վաստակներին, ինչևէ՝ ՀՀ բոլոր հպարտ քաղաքացիներին: Եվ միանալով նախագահ Սարգսյանի ծննդյան օրվա շնորհավորանքներին՝ ուզում եմ ասել հետևյալը.
Նախագահ Սարգսյանի օրոք հայ ժողովուրդը հանգիստ էր քնում. կար կայացած բանակ, կային տաղանդավոր հրամանատարներ (Մնացականյան, Խաչատուրով, Օգանովսկի և այլք): Եվ համոզմունք կար, որ Ղարաբաղի և, հետևաբար, Սյունիքի և ընդհանրապես Հայաստանի հետ վատ բան չի պատահի: Նախագահ Սարգսյանը, իսկ մինչ այդ՝ Ռոբերտ Քոչարյանը Արցախի հարցով բանակցություններում մեկ կարևոր գիծ են պահել 20 տարի անընդմեջ, որն այսօր մոռացվել է, այն է՝ Արցախը չի կարող լինել Ադրբեջանի կազմում, Հայաստանի հետ Արցախը պիտի ունենա ընդհանուր սահման, մնացածն արդեն էական չէ:
Նախագահ Սարգսյանի օրոք մարդակեր Մանվել Գրիգորյանը երկու ժամում 5000 երկրապահ մոբիլիզացրեց և ուղարկեց Ղարաբաղ: Այսօր 5 հոգի չի մոբիլիզանա, քանզի Մանվելը չկա, իսկ միքայելյան սասունն ինքն իրեն չի կարողանա մոբիլիզացնել (վախից, հիշեք սրա փախուստն ու թաքնված տեղը 11 տարի առաջ, և պատկերացում կկազմեք սրա ռազմական ոգու մասին):
Կադրային հարցերում նախագահ Սարգսյանը սխալներ թույլ տվեց (Կուտոյան Ժորիկ-Մորիկ, դեգեներատ Երիցյան Ներսես-Մերսես և շատ այլ խայտառակություններ), սակայն կենսագրություն չունեցող գրանտակերներին, Սորոսի և այլ բոզերի վաստակներին իշխանության չբերեց:
Ի՞նչ ունենք այսօր: Այսօր ունենք այնպիսի վիճակ, որ տաղանդավոր հրամանատարները հեռացված են, քանզի, ինչպես ասում է բաբաջանյան արմանը, «սերժական» են նրանք, հետևաբար, տեղ չունեն Փաշինյան Նիկոլի Նոր Հայաստանում: Իսկ թե ով է մեզ պաշտպանելու ադրբեջանցի ասկյարներից՝ բաբաջանյան արմանին դա չի հետաքրքրում, հավանաբար, այն պատճառով, որ նա դեմ չէր լինի նրանց հանդիպել Սևանի մոթելներում, երբ ասկյարները ոտքերը կլվանան այդ լճում, կվերականգնեն «պատմական արդարությունը» և կանցնեն օրակարգի հաջորդ կետին՝ բաբաջանյան արմանի քամակին և բարսեղյան լևոնի հարսին՝ վերջինիս աչքի առաջ:
Նախագահ Սարգսյանը դեմոկրատի համբավ չունեցավ, բայց չէր ասում, թե մարդկանց այս կամ այն կատեգորիան տեղ չունի Հայաստանում, քանզի էքստրեմիստ չէր, թեպետ սխալվեց, որ չփակեց մինասյան լարիսայի դուքանը: Սխալվեց, որովհետև այսօր Սորոսի և այլ բոզերի վաստակները հենց դա են ասում և քարոզում, իսկ ամերիկյան դեսպանը լռելյայն ողջունում է հայ հասարակության պառակտումը:
Սերժ Սարգսյանը Վլադիմիր Պուտինի անձնական ընկերներին չէր կալանավորում, Պուտինի գլխավորած ռազմաքաղաքական դաշինքը չէր պղծում՝ ձերբակալելով նրա ղեկավարին, և ընդհանրապես ամերիկյան գործակալ չէր, դրա համար Հայաստան 1500 ռեյս զենք ու զինամթերք տեղափոխեց (անվճար, իսկ ռուսական կողմն ինքը վճարեց մոտ 150 միլիոն դոլար այդ ավիափոխադրումների համար) և առաջինը աշխարհում «Իսկանդեր» ներմուծեց Ռուսաստանից (շան մսի գնով): Ժողովրդի վարչապետը քանի՞ ռեյս ձրի զենք է բերել: Ծիծաղելի է, չէ՞: Բայց էն մարդը ոնց իր երկրին անհրաժեշտ ձրի զենք ստանա, եթե ամերիկյան դեսպանն ասում է, որ պիտի Քոչարյանին ու Խաչատուրովին փակես: Կարելի՞ է արդյոք Փաշինյան Նիկոլից ակնկալիք ունենալ, երբ էն մարդը լծված է մեծ տերության շահերի սպասարկմանը: Էդ Սերժ Սարգսյանն էր, որ ամերիկյան դարդուցավը թողած զբաղվում էր ինչ-որ մի 30 հազար ք/կմ-ոց պետության դարդուցավով: Չէ, Փաշինյան Նիկոլը հարիֆ չէ, նա գործը ճիշտ է բռնում…
Նախագահ Սարգսյանի օրոք խնդիր անգամ չէր կարող լինել Հայաստանի ու Ղարաբաղի և երկու հանրապետությունների էլիտաների միջև, այժմ մենք տեսնում ենք լրջագույն պառակտում, որի հանգուցալուծումը մեկն է՝ երկուսից մեկը պետք է հեռանա ասպարեզից: Իսկ քանի որ Ղարաբաղում չկա գրանտակեր հանրույթ, պետք է ենթադրել, որ ասպարեզը կլքի Փաշինյան Նիկոլը՝ կհավաքի բարսեղյան լևոններին, իոաննիսյան դանիելներին, ինցեստի և այլ այլասերվածությունների մյուս բոլոր մասնագետներին և կհեռանա երկրից:
Ծննդյան օրը մարդկանց ընդունված է միայն լավն ասել, բայց անհնար է չասել, որ հենց նախագահ Սարգսյանի և իր նախորդի օրոք բուծվեց հակազգային գրանտակեր և ռուսատյաց հանրույթը, որը հայ ինքնությունը կոչնչացնի և հայ ժողովրդին կնետի աղբանոց, եթե ևս մեկ տարի մնա իշխանության ղեկին, քանզի բոլորս կդառնանք ահարոնյան լառա ու բարսեղյան լևոն, և, հետևաբար, մեզ պետք չի լինի ոչ Ղարաբաղ, ոչ Հայաստան: Ըստ այդմ, նախագահ Սարգսյանին կմաղթենք շուտափույթ վերադարձ քաղաքական ասպարեզ՝ նա պարտավոր է դա անել: Քանզի ամենից լավ սխալն ուղղում է սխալի հեղինակը: Ինքն է բուծել մեր գլխին միասեռական բաբաջանյան արման և ինցեստաբան բարսեղյան լևոն, որոնք այսօր իրենց երկրի տեր են զգում, ուրեմն, թող ինքն էլ դրանց վերացնի:
Ամեն…
