Գնալով ավելանում էր միջազգային հանրության ճշնշումները Հայաստանի նկատմամբ, կարգավորման գործընթացի անարդյունավետությունն ընկալվում էր որպես հայկական կողմի քմահաճության հետևանք: 1998թ. կեսերից բանակցային գործընթացի առաքելությունը ստանձնեց Քոչարյանը, ում Տեր-Պետրոսյանից ժառանգություն էր մնացել ոչ հայանպաստ մի իրավիճակ` թե բուն գործընթացի տրամաբանության, թե միջազգային հանրության ճնշումների առումով: Պետք էր մի կողմից չընդհատել բանակցությունները` ռազմական գործողությունների վերսկսումը բացառելու նպատակով, մյուս կողմից դրսևորել բանակցային գործընթացի տրամաբանությունն աստիճանական վերակերպման ենթարկելու հմտություն և կարողություն: Եվ դա Քոչարյանին ոչ միայն հաջողվեց, հաջողվեց փայլուն կերպով:
Նախ «Ընդհանուր պետություն» անունը ստացած կարգավորման տարբերակը, ապա և «Քիվեստյան» փաստաթուղթը օրակարգ բերելով, որտեղ թեև շոշափվում էր Մեղրի խնդիրը, բայց այն զիջելու, Իրանի հետ ընդհանուր սահմանից հրաժարվելու մասին որևէ խոսք չկար: Տարածքային փոխանակմամբ (Մեղրին Լաչինով փոխանակելով) Արցախյան կարգավորման հնարավոր լուծումների մասին առաջին անգամ բարձրաձայնել էր ակադեմիկոս Ա. Սախարովը դեռ 1989թ., որտեղ խոսքը գնում էր ԽՍՀՄ կազմում ներքին միութենական սահմանների փոփոխության մասին: Մեծ քաղաքականության մեջ այդ նախագիծը շրջանառության մեջ դրեց ԽՍՀՄ ազգությունների հարցերով զբաղվող ամերիկյան փորձագետ Պոլ Գոբլը, որն իրականում առաջարկել էր Արցախի հիմնախնդրի վերաբերող երկու նախագիծ` 1992թ. և 1996թ.:
Այսինքն, եթե անգամ «Գոբլի ծրագրերը» եղել են հիմնախնդրի կարգավորման սեղանին, եղել են Տեր-Պետրոսյանի պաշտոնավարման տարիներին, ուստի եթե ինչ-որ մեկը պատրաստվում էր անգամ դրանց տակ ստորագրել, կարող էր անել նորից Տեր-Պետրոսյանը:
Նույն շրջանակներն առ այսօր էլ, ելնելով սեփական քաղաքական նկատառումներից, փորձում են պարբերաբար Քոչարյանին կապել «հոկտեմերի 27» և Արցախյան կարգավորման հիմնախնդրի հետ, նշում, որ իբր հենց «Գոբլ-2» (1996թ.) նախագիծն է եղել Ֆրանսիայի նախագահի միջնորդությամբ ՀՀ և ԱՀ նախագահների 2001թ. փարիզյան հանդիպման և 2002 թ. քիվեստյան բանակցությունների առարկա: Հատկանշական է, որ նման բովանդություն պարունակող մի հոդված էլ լույս էր տեսել 2008թ. նախագահական ընտրություններին ընդառաջ` Փաշինյանի «Հայկական ժամանակ» թերթում: 2008թ. նախընտրական շրջանում Տեր-Պետրոսյանի ճամբարը խնդիր էր դրել հոգեհուզական տարբեր հնարքներով բորբոքել հասարակության կրքերը, և կարիք կար ասպարեզ իջեցնելու նման զգայուն հորինվածքներ:
Հորինվածքը իրականում ճշմարտության հետ որևէ աղերս չուներ: Ինչու՞, քանի որ ի տարբերություն Գոբլի պլանների, որոնց համաձայն նախատեսվում էր Մեղրին զիջել Ադրբեջանին (ինչից Ադրբեջանը երբևէ չէր հրաժարվի, ավելին` պատրաստ կլիներ դիմացը վերադարձնելու նաև Շահումյանի շրջանը), քիվեստյան փաստաթղթում հարցի լուծումը խարսխված էր այն սկզբունքի վրա, որ Արցախը Լաչինի միջանցքով Հայաստանի ինքնիշխանությանը հանձնելու դիմաց՝ Ադրբեջանին պետք է տրամադրվեր ընդհամենը ազատ եւ անխափան կապ Նախիջեւանի հետ՝ Հայաստանի միջոցով: Հնարավոր նախատեսվող լուծումներից մեկը Հայաստանի հարավում էստակադաների միջոցով այդ կապի ստեղծումն էր:
Այսինքն խոսքը գնում էր ոչ թե Մեղրին զիջելու և Իրանի սահմանից հրաժարվելու, այլ Հայաստանի տարածքով, այսպես կոչված, «ինքնիշխան կամուրջ» տրամադրելուն: Գոբլն ինքը հետագայում բազմիցս հայտարարել է, որ իր կողմից 1996թ. առաջարկված կարգավորման ծրագիրը քիվեստյան փաստատթղթի հիմքում ընկած սկզբունքի հետ որևէ առնչություն չուներ: «Ընդհանուր պետություն» կոչվող կարգավորման տարբերակի մերժումից հետո Հեյդար Ալիևը հրաժարվեց ստորագրել նաև քիվեստյան փաստաթուղթը»:
