Տարբեր տարիների իշխանությունները միշտ էլ փորձել են իրենց սխալներն ու թերացումները բարդել մամուլի վրա, լռեցնելու ձևեր ու եղանակներ են փնտրել, շատ դեպքերում փնտրտուքները հաջողությամբ են պսակվել: Մամուլի հանդեպ ճնշումները խորթ չեն հայաստանյան որևէ իշխանության՝ ԳԱՂՋ-ից մինչև վարչապետի ընտանիքի յուրաքանչյուր անդամի կողմից մամուլին քննադատաբար անդրադարձը սովորական երևույթ են մեր օրերում: Անգամ Արարատ Միրզոյանն էր նեղսրտել ու ասել, որ հերիք է պաշտպանվենք, այժմ հարձակվելու հերթն է:
Մամուլին դաստիարակելու գայթակղությունը երեկ չկարողացավ զսպել պատգամավոր Լուլուն՝ Լուսինե Բադալյանը, ում գրառումից մի քանի բան իմացանք: Նախ հասկացանք, որ նրանց տուն հյուրեր էին եկել, որ հյուրերը բացարձակ անտեղյակ էին իրականացված բարեփոխումներից, քանի որ սերժառոբական մամուլի ազդեցության տակ էին: Թե ովքեր էին այդ մոլորյալ հյուրերը, ինչ օրգանական կամ հոգեկան կապ ունեին Լուլուի հետ, էդ մեկը պարզ չէր, բայց այն, որ նրանց հյուր գալը խիստ տպավորել էր Լուլույին, թույլ է տալիս ենթադրել, որ շաբաթ օրով նրանց տանը կամ պատգամավորի արտահերթ ընդունելություն էր, կամ էլ՝ հակահեղափոխական հորջորջվող սուտ ֆեյսբուքահայության ներկայացուցիչներն էին գնացել մի կտոր հաց ուտելու: Թե ինչ հասկացան Լուլուի հյուրերը, ինչպես հաջողվեց մեկ սեանսով նրանց ճիշտ ուղու վրա դնել, դժվար է ասել, դա կասի Լուլուն, երբ հարյուրերորդ սրբագրումից ու խմբագրումից հետո վերջապես մարսի իր եփած բոզբաշը:
Բոլորի տանն էլ հյուրեր են լինում, հազար հարց են քննարկում, սակայն այդ ամենը մնում է ներտնային պատերի ներսում: Սովորական կանայք, հյուրերից հետո հավաքում են սեղանը, լվանում ափսեները: Այո, ափսեները լվալու ընթացքում Ագաթա Քրիստիի մոտ էլ էին սպանության մտքեր ու դետեկտիվներ ծնվում, բայց Լուլուի մտքերին չէին հասնի: Եվ այսպես, նա չի համբերում ու գրում է, թե որ լրատվամիջոցներին հավատան, որը կարդան: Շատ ծիծաղելի է, որ նա սկզբում առանձնացնում է երեք լրատվամիջոց: Հետո խմբագրում իրեն, մի երկուսն էլ է ավելացնում, ընդ որում դրանցից մեկը ամենաշատն է քննադատում իրենց կուսակցությանը, բայց Լուլուն դա ավելացնում է, երևի Վատիկանի դրոշի թեման փակելու, կամ ԱԺ բուֆետում դեմ առ դեմ գործընկեր պատգամավորներին բացատրություն տալու վախից: Հետաքրքիր է ուր կորան Արմենպրեսը, Հանրային ռադիոն…
Փաշինյանական կառավարության աքիլեսյան գարշապարը կադրերն են, ավելի ստույգ դրանց բացակայությունը: Նույն Լուլուն կարող էր իհարկե շաղակրատել, վիրավորել լրատվամիջոցներին, եթե լիներ ընդամենը Լուլու, ոչ թե ԱԺ պատգամավոր Լուսինե Բադալյան, ում խոսքը առաջին հերթին հասկացվում է որպես քաղաքական թիմի խոսք: Նա թեթև գեղգեղանքով Քոչարյանին ազատազրկելը համարում է այսօրվա քաղաքական թիմի քաղաքականություն, ինչը իրեն թույլ չէր տա անել հյուր ընդունած, հյուրի հետ նարգիլե ծխած, լավ խմած որևէ այլ պաշտոնյա, ով գիտի խոսքի կշիռն ու բառերը տարբերում է իրարից: Չենք պահանջում Լուլույից ներողություն խնդրել օրինակ մեր կայքից, քանի որ պատասխանատուներին հիշեցնում ենք առաջին պլան բերելու դասականի հայտնի խոսքերը: Միևնույն ժամանակ շատ լավ հասկանում ենք՝ ժողովրդական առածը չի խաբում, որ որևէ խոզի գլխի չի հաջողվել այսքան ժամանակ խալիչին մնալ…
Աղբյուրը՝ armdaily.am