Ու ստիպված այսօր գրում եմ. Լսե՛ք, գրում եմ առաջին և վերջին անգամ, աշխարհում դեռ չի՛ ծնվել մի մարդ, որն աշխատանքային առումով ինձ այդքան վնաս տված լինի, որքան Քոչարյանը:
Քոչարյանը սկսած 2007թ-ից եղել է իմ համար մեկ թշնամին: Նախօրոք ասեմ, որ ես երեք նախագահների օրոք միշտ էլ լավ գործերի եմ եղել ու հիմա էլ, այս թուրք Նիկոլի հետ եմ աշխատում:
2007թ-ի սկզբին, իմ խմբին մի շատ կարևոր քաղաքական հանձնարարություն էր տրված, որը պռավալ տվեցինք։ Անկեղծ ասեմ՝ այդ պռավալը կանխամտածված ես էի արել:
Այնքան լավ էի արել, որ մի քանի ծառայություն միասին վերցրած հետաքննություն արեցին ու չկսրողացան բացահայտել՝ ո՞նց է եղել պռավալը: Վերջին խոսքը մնում էր նախագահին, որը զգա՞ց որ կանխամտածված ես եմ արել, թե՞ ներքին ձայնը հուշեց՝ չգիտեմ, բայց Ռոբը շատ խիստ վարվեց ինձ հետ… Ոչ միայն աշխատանքից ազատեցին, այլ նաև զրկեցին բոլոր կոչումներից…
Կյանքս 180 աստիճան փոխվեց ու երդվում եմ, որ այդ օրվանից Ռոբին ատել եմ, բայց կան բաներ, որ չեմ կարող չնշել:
Ես ճիշտ տղա ծնվել եմ, ճիշտ էլ կմեռնեմ՝ չեմ կարող այս բաները չասել:
Ներքին կյանքում՝արտաքինը չեմ ասում, Լևոնը ուժեղ էր, երկրի ներքին կյանքում բոլոր մեր ղեկավարները միասին վերցրած Ռոբի 10 տոկոսն արած չունեն:
Ռոբը մի մարդ էր, որ ժամացույցի պես աշխատում էր ու աշխատացնում պետական ապարատը: Ամիսը մի երկու անգամ միայն լինում էր քաղաքապետարանում՝ ոչ ձևական:
Մասնակցում էր նիստերին , բոլոր քննարկումներին, որի արդյունքում հարցեր էին լուծվում ու քաղաքի զարգացման շուրջ ծրագրեր էին մշակվում:
Այս նույն բանը անում էր հարկայինում, մաքսայինում ու ՊՆ-ում: Մնացած նախարարություններում լինում էր ամիսը գոնե մեկ անգամ:
Ու սա տարիներ շարունակ:
Չկար մի մարզ, կամ մի գյուղ, որի աշխատանքներին չհետևեր: Ես երդվում եմ որ ո՛չ Լևոնը, ո՛չ Սերժը իրենց պաշտոնավարման ընթացքում այդքան չեն եղել նշված նախարարութուններում և քաղաքապետսրանում, որքան որ Ռոբը երկու ամսում… Էս թուրքի մասին էլ չեմ խոսում։
Հսրցրեք՝ 7 ամսում քանի՞ անգամ է մտել Հայաստանի կեսը համարվող քաղաքապետարան…
Էս Ռոբի օրոք տնտեսությունն իրոք աճում էր: Ճիշտ է, մարդիկ շատ լավ չէին ապրում ու որոշ պետական գումարներ, այնուամենայնիվ, կմճթում էին բանակը վերազինելու համար ու վերազինում էին:
Ես չգիտեմ՝ Սերժը Գերմանիայում ի՞նչ էր ապուշ-ապուշ 80 ականների զենքի մասին խոսում, բայց սկսած, երևի, 1993թ-ից մեր բանակի զինտեխնիկան մի գլուխ բարձր է եղել հակառակորդի զինտեխնիկայից՝ դեռ Լևոնի ժամանակից սկսած՝ ինչն ավելի լավացավ Ռոբի իշխանության տարիներին և իր գնալու ժամանակ իր հաջորդին հանձնեց 40 տոկոս ավելի ուժեղ տեխնիկա, քան հակառակորդինն է
Արտաքին քաղաքականության մեջ հրաժարվեց կոմպլիմենտար ոչխար քաղաքականությունից. վերցրեց ռուսական գիծն ու երկիրը պահեց խաղաղ պայմաններում:
Ճիշտ է գործարաններ ու պետական օբեկտներ էլ զիջեց Կրեմլին, բայց եթե այսօրվա տեսանկյունից նայում ենք, եթե իմն ու Պավլիկինը չեր լինելու, Չարլզինն ու Ռոտշիլդինը պիտի լիներ, ապա ավելի լավ որ նրանցը չի ու Կրեմլինն է…
Քոչարյանը միակ ղեկավարն է եղել, որի հեռատես քաղաքականության արդյունքում «տարածք տալ» խնդիր դրված չի՛ եղել
Ավանտյուրա էլ է եղել՝ Մեղրիում Ահմադի Նեջադի հետ գազի բալոնից կրակ վառեցին: Բայց դա էլ էր արդարացված՝ զատո աշխարհին մի տարի համոզեց, որ պարսկական գազը Հայաստանում է:
Ռոբի կյանքում սև գիծ էլ եղավ՝ Պողոս Պողոսյանի սպանությունն էր, բայց նշեմ որ Պողոսը նախ իրեն լավ չպահեց, հարբած սալդաֆոնսկի հումորներ էր անում և երկրորդ՝ նրան Ռոբը չսպանեց, նրան Կուկուն սպանեց, որի համար նստեց:
Էս ամեն ինչը տեսնելով՝ Գյումրիի եւ Սպիտակի վերականգնում, բանակի վերազինում, հզոր կենտրոնաձիգ իշխանություն, տնտեսական կայուն աճ, սահմանների ամրություն՝ ես դեռ չեմ խոսում այնպիսի բաների մասին, որ ինչ տրաքած պետություն՝ իր պայթած տնտեսությամբ ժառանգեց Լևոնից ու ինչ ժամացույցի պես աշխատող երկիր հանձնեց հաջորդին:
Սրանք չհաշված միայն էն մանր-մունր բաներով ուզում էի գրեի, որ բա մի՞թե չարժե որ գոնե սրա համար ես հանդես գամ գոնե մի նախադասությամբ ու ասեմ՝ չարժե արա՛, Ռոբը էդ տղեն չի որ դատվի, բայց իրադարձությունները շատ արագ են փոխվում և տեսնելով որ բոլորը մեկտեղվել են մի վերմակի տակ, բոլորով մտել են մասսոնական ղազանի մեջ և ամենակարևորը վերջին դեբատի ժամանակ, բացի դաշնակից կանխամտածված բարձրացրեցին տարածք հանձնողի ռեյտինգը, բոլորով դուրս են եկել միակ տարածք չտվողի դեմ, անգամ լկտիաբար ուզում են մեկուսացնեն:
Մի բան ասեմ՝ ճիշտ է, շատ լավ ազգայնական ու հզոր տղերք կան, բայց ժամանակը քիչ է, մեկ տարվա մեջ այդ տարածքները պտի տրված լինեն ու այդ տղաներն այդ քաշը չունեն, միակ տարբերակը Ռոբն է:
Ռոբը կարող է միայն սրանց կանգնեցնել ու հենց այս փուլում արդեն թքած այն հայտարարության վրա, որ պիտի անեի:
Հիմա անում եմ նոր հայտարարություն. Մի կողմ թողնելով աշխատանքայինը և մարդկային հարաբերությունները, ես այս պահից ինձ համարում եմ Ռոբի գաղափարական դաշնակից:
Այո՛ «Ես ՌՈԲ եմ»՝ սրանով ամեն ինչ ասված է
